Αναγκαίες πολιτικές αλλαγές σε βάθος, ανασύνθεση πολιτικών χώρων

Αλλαγή πολιτικών και ανασύνθεση κομματικών - πολιτικών χώρων, όρος για επιβίωση της χώρας

Συνέντευξη του Ν. Χρυσόγελου στο Έθνος του Σαββάτου - Ένθετο Forum (14-7-12)

 

Η Ελλάδα κυβερνήθηκε από δυο κόμματα που εναλλάσονταν στην εξουσία επί δεκαετίες. Παρά την ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμή τους (ή εξαιτίας της αυταρέσκειας και της διαφθοράς που δημιουργεί μια μονοκομματική κυβέρνηση) τα δυο αυτά κόμματα οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.

 

Εκτός κι αν αλλάξει κάτι δραματικά, φαίνεται ότι για τα επόμενα χρόνια δεν θα υπάρξουν βιώσιμες μονοκομματικές κυβερνητικές λύσεις στην Ελλάδα. Θα υπάρξουν, όμως, κυβερνήσεις συνεργασίας βασισμένες σε πρόγραμμα που αντιμετωπίζει τα δημοσιονομικά προβλήματα με κοινωνικά δίκαιο και ισορροπημένο τρόπο, ενώ παράλληλα αναζωογονεί την οικονομία, δημιουργεί θέσεις εργασίας και ενδυναμώνει την κοινωνική συνοχή, προστατεύοντας το περιβάλλον; Αυτό θα μπορούσε να είναι το μόνο πλαίσιο που θα επέτρεπε, στις σημερινές συνθήκες, κυβερνητική συνεργασία των Οικολόγων Πράσινων, αν ήταν στη Βουλή.

 

Η πολιτική που ακολουθήθηκε πριν την κρίση ήταν αδιέξοδη και μη βιώσιμη. Αυτή που επιλέχτηκε για την αντιμετώπιση της κρίσης ήταν η χειρότερη δυνατή.  Αποδείχτηκε ανόητη γιατί  οδηγεί σε διάλυση της κοινωνικής συνοχής, κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας και έκκρηξη της ανεργίας. Μια τέτοια, κοινωνικά άδικη κι αναποτελεσματική πολιτική δεν μπορεί να έχει την υποστήριξη της κοινωνίας. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρειάζεται να πληρώσουν το τίμημα. Να υπάρξει κάθαρση. Να συρρικνωθούν. Να επαναπροσδιορίσουν τις προγραμματικές θέσεις τους. Ώστε να αναδειχθούν και νέα πολιτικά – κομματικά πρόσωπα.

 

Η αριστερά έχει τις δικές της ευθύνες για την κρίση καθώς και για τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ για έναν “αριστερό” λαϊκισμό, για την απουσία εναλλακτικών λύσεων, για μια πολιτική που συσπειρώνει στη βάση του “όχι σε όλα”. Ακόμα και στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε διπλό πρόσωπο. Στην Ευρώπη (πχ επιστολές σε ευρωπαϊκούς φορούς και πολιτικά κόμματα) μιλούσε για “λύσεις που θα βρεθούν μαζί με τους ευρωπαίους φίλους”, στην Ελλάδα μιλούσε για καταγγελία, για ακύρωση του μνημονίου με μια νομοθετική πράξη! 

 

Η ΔΗΜΑΡ κινδυνεύει να υποστεί την φθορά που προκαλεί μια κυβερνητική συνεργασία χωρίς σοβαρό σχέδιο και πολιτικές συμφωνίες για τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν με εταίρους που ανήκουν σε μια άλλη εποχή.

 

Η αριστερά έχει κι αυτή το δικό της μερίδιο στην αποτυχία αντιμετώπισης της κρίσης,  κυρίως όμως γιατί δεν έχει παρουσιάσει δικό της συνεκτικό, κοινωνικά δίκαιο αλλά κι αποτελεσματικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση για να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει. Η καταγγελία είναι εύκολη αλλά δεν αρκεί για να βγει η χώρα από τα αδιέξοδα. Ούτε αποτελεί ρεαλιστική βάση για διακυβέρνηση της χώρας, είτε είναι μόνη της στην κυβέρνηση είτε μέσα από κυβερνήσεις συνεργασίας.

 

Η ευθύνη των Οικολόγων Πράσινων είναι ότι δεν έχουμε αναδείξει τις εναλλακτικές, πράσινες προτάσεις διεξόδου από την κρίση με τρόπο που να είναι κατανοητές και να συμβάλλουν στην κινητοποίηση κοινωνικών δυνάμεων που κατανοούν ότι η κοινωνική και περιβαλλοντική καινοτομία, η πράσινη μεταρρύθμιση οικονομίας, κοινωνίας και πολιτικής είναι πλέον όρος επιβίωσης. Οι Πράσινοι, σε αντίθεση με ότι πιστεύουν πολλοί στην Ελλάδα, έχουν ανθίσει σε ευρωπαϊκές χώρες όταν παρουσιάζουν συγκροτημένες προτάσεις για την οικονομία. Ο υπουργός ανάπτυξης της Γαλλίας είναι πράσινος, από τους πρωτεργάτες του Πράσινου Νιου Ντηλ. Οι Γερμανοί πράσινοι έχουν παρουσιάσει ένα πειστικό οικονομικό πρόγραμμα. Στην Ελλάδα δεν έχουμε αναδείξει τα επιτεύγματα των ελλήνων και ευρωπαίων πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, στις περιφέρειες, στα εθνικά κοινοβούλια, το πώς οι πράσινοι έχουν αλλάξει την πολιτική αντζέντα και την καθημερινή ζωή των πολιτών εκεί όπου έχουν ισχυρή κοινοβουλευτική και κοινωνική παρουσία.

 

Η οργή της κοινωνίας προς το παρόν δεν έχει επιτρέψει να γίνει σοβαρή συζήτηση στη βάση προγραμματικών συμφωνιών. Για να μπορέσουμε πραγματικά να μιλήσουμε για κυβερνητικές συνεργασίες με συμμετοχή των πράσινων, όπως γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, χρειάζεται πρώτα να αλλάξουν οι πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες, οι πολιτικές των κομμάτων και να εκπροσωπούνται οι Οικολόγοι Πράσινοι και στην ελληνική Βουλή. Έχουμε ακόμα, όμως, πολύ δρόμο για να φτάσουμε μέχρι εκεί.