Εναλλακτική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης

Με την πίεση για λήψη μέτρων περιοριστικού χαρακτήρα που οδηγούν σε μακροχρόνια ύφεση, αύξηση των κοινωνικών συγκρούσεων, απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, οι λύσεις ούτε εύκολες είναι ούτε προφανείς. Απαιτούνται αλλαγές πολιτικών.

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα με ευθύνη των δυο κομμάτων εξουσίας και όλου του συστήματος που διαμόρφωσαν τις τελευταίες δεκαετίες, μια περιοριστική πολιτική είναι αναπόφευκτη αλλά θα πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα κοινωνικά δίκαιη και να συνοδεύεται από στροφή της οικονομίας προς πράσινη κατεύθυνση, δημιουργία νέων, πράσινων θέσεων εργασίας και διαμόρφωση καλύτερης ποιότητας ζωής για τους πολίτες που θα αποτελεί ένα είδος κοινωνικού μισθού που αντισταθμίζει τις εισοδηματικές απώλειες.

Η χρηματοδότηση αυτής της στροφής μπορεί να γίνει με ευρωπαϊκούς, δημόσιους και ιδιωτικούς πόρους στο πλαίσιο ενός Πράσινου New Deal με διάφανους κανόνες, ισχυρά φορολογικά κίνητρα και αντικίνητρα και καινοτόμα χρηματοδοτικά εργαλεία (πχ. πράσινα ομόλογα, πράσινη φορολογία, χρηματοδοτήσεις έργων από τα έσοδα δημοτικών και συνεταιριστικών μονάδων παραγωγή πράσινης ενέργειας, τιτλοποίηση εσόδων από ενεργειακό φόρο κα) παράλληλα με τα κλασικά χρηματοδοτικά εργαλεία (χαμηλότοκα δάνεια, αξιοποίηση ΕΣΠΑ, κα)

Η μεταρρύθμιση της οικονομίας προς πράσινη κατεύθυνση είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή. Το πολιτικό σύστημα αλλά και η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν κατανοούν ακόμα ότι η περιβαλλοντική κρίση κοστίζει εξίσου ή και πολύ περισσότερο από την χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση αλλά και ότι η στροφή σε μια κοινωνικά και περιβαλλοντικά υπεύθυνη οικονομία θα συμβάλλει στην αντιμετώπιση της οικονομικής, δημοσιονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Επείγουσες ενέργειες για την έξοδο από την κρίση

1. Επιστροφή των χρημάτων από μίζες και μαύρο χρήμα στα δημόσια ταμεία

Πριν από οποιαδήποτε κίνηση επιβολής νέων φόρων και περικοπών στους μισθούς και τα επιδόματα, η κυβέρνηση θα έπρεπε να δείξει ότι αναγνωρίζει τα λάθη του παρελθόντος και βάζει τέρμα στη διαφθορά που επιβαρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό αλλά και τα δημόσια οικονομικά. Η υπόθεση Siemens είναι ευκαιρία για να παραδεχτεί έμπρακτα το πολιτικό σύστημα τα εγκλήματά του. Οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητήσαμε από τους Γερμανούς Πράσινους να ασκήσουν όποια πίεση μπορούν στη μητρική Siemens και στη Γερμανική κυβέρνηση ώστε να έρθουν στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία σχετικά με τις δωροδοκίες αλλά και να αποκαλυφθούν οι αποδέκτες των χρημάτων των μαύρων ταμείων. Το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να επιστρέψει τα χρήματα που όπως ισχυρίζονται οι άνθρωποι της Siemens έλαβε από τα μαύρα ταμεία της εταιρίας. Το ίδιο για τη ΝΔ και τα στελέχη των δημόσιων οργανισμών που εμπλέκονται στο σκάνδαλο διαφθοράς.

2. Μείωση των εξοπλισμών με ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για ασφάλεια στην περιοχή και συμφωνία με Τουρκία για αμοιβαία μείωση εξοπλιστικών προγραμμάτων

Σε μια περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση περικόπτει επιδόματα, μισθούς, κοινωνικές δαπάνες και κοινωνικές υποδομές για να μαζέψει 10-15 δις ευρώ, φαίνεται να συζητά για εξοπλιστικά προγράμματα ύψους πάνω από 7 δισεκατομμυρίων ευρώ!!!!

Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που τόνισε και ο συμπρόεδρος της Ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο Κον Μπεντίτ, την υποκρισία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που την ίδια στιγμή που εκφράζουν την οργή τους για τα ελληνικά ελλείμματα τα τροφοδοτούν πουλώντας αφειδώς όπλα. Πρέπει να πούμε ένα έντονο όχι στην συνεχιζόμενη κούρσα εξοπλισμών. Χρειάζεται συνεννόηση με την Τουρκία αξιοποιώντας τη δήλωση του Τούρκου πρωθυπουργού για αμοιβαία μείωση εξοπλισμών. Είναι ευκαιρία η Ελλάδα να ανταποκριθεί με συγκεκριμένες προτάσεις που θα μειώνουν την ένταση και θα δώσουν και στις 2 χώρες τη δυνατότητα να σταθούν στα πόδια τους οικονομικά. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να αρνηθεί το ρόλο του πελάτη αυτών των «προϊόντων» τα οποία σε καμία περίπτωση δεν εγγράφονται στην προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας στην Χώρα μας.

3. Μείωση της πραγματικής σπατάλης δημόσιων πόρων, αντιμετώπιση της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς αντί για άδικη και ισοπεδωτική περικοπή μισθών και επιδομάτων.

Για τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των δημόσιων εσόδων η κυβέρνηση επέλεξε ιδιαίτερα σκληρά μέτρα που θα μειώσουν τα εισοδήματα κυρίως των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, υιοθετώντας τις ίδιες ποσοστιαίες περικοπές που δεν είναι καθόλου δίκαιες. Είναι άλλο να περικόπτεις 10% από κάποιον που έχει εισόδημα 4000 Ευρώ το μήνα και άλλο να μειώνεις κατά το ίδιο ποσοστό το εισόδημα κάποιου χαμηλόμισθου.

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει πλήρη εικόνα για το ποιες είναι πράγματι οι σπατάλες που μπορούν να περικοπούν και ποιες δαπάνες είναι αδύνατο να περιοριστούν γιατί θα δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα στην κοινωνική συνοχή και στις κοινωνικές υποδομές. Η ισοπεδωτική πολιτική που ακολουθείται θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή.

Τι θα μπορούσε να γίνει:
- Μείωση των δαπανών δημοσίου που αποτελούν πράγματι σπατάλη (πχ. λογαριασμοί ΟΤΕ και ΔΕΗ, καύσιμα οχημάτων, επιδόματα που δεν βασίζονται σε κοινωνικά κριτήρια αλλά αποτελούν χαριστικές-πελατειακές αποφάσεις κα). Εξοικονόμηση πόρων μπορεί να προκύψουν από τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό έργων όπως είναι η επίλυση του υδατικού προβλήματος στη Θεσσαλία με εγκατάλειψη των σχεδίων εκτροπής του Αχελώου, και διάθεση πόρων για μικρής κλίμακας τοπικά έργα, εξοικονόμησης και βιώσιμης διαχείρισης των υδατικών πόρων της Θεσσαλίας.
- Αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής κυρίως με υιοθέτηση ξεκάθαρων κανόνων στο φορολογικό σύστημα αλλά και έλεγχο στο πόθεν έσχες κρατικών και πολιτικών στελεχών για την τελευταία 30ετία, σύνδεση φορολογικών συντελεστών με τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης (πολυτελή αυτοκίνητα, σκάφη, ακίνητη περιουσία)

Εφόσον ήταν αναγκαίες κάποιες περικοπές, αυτές θα έπρεπε να βασίζονται σε μια κοινωνικά δίκαιη λογική, θα μπορούσε δηλ. να είναι αναλογικά μεγαλύτερη η μείωση των επιδομάτων υψηλόμισθων και ελάχιστη ή καθόλου η περικοπή αυτών των χαμηλόμισθων.

4. Εξισορρόπηση εισοδηματικών απωλειών από έναν “κοινωνικό μισθό”

Η μείωση των εισοδημάτων θα έπρεπε να εξισορροπηθεί από την βελτίωση της ποιότητας ζωής και την αποκατάσταση των χαμένων δημόσιων αγαθών με την “παροχή” ενός είδους “κοινωνικού μισθού”. Πχ η απεξάρτηση από το ΙΧ με τη βελτίωση των δημόσιων συγκοινωνιών μπορεί να οδηγήσει σε εξοικονόμηση 2000-3000 ευρώ ετησίως σε ένα νοικοκυριό. Η ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων μπορεί να μειώσει τα χρήματα που διαθέτουν, ιδιαίτερα τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, για την θέρμανση και το δροσισμό των κατοικιών και να βελτιωθεί ο οικογενειακός προϋπολογισμός. Ο “κοινωνικός μισθός” θα εξουδετέρωνε την απώλεια εισοδημάτων κυρίως μέσα από τη βελτίωση των συγκοινωνιών (ώστε να μειωθεί η ανάγκη χρήσης του ΙΧ και η κατανάλωση καυσίμων), την οικολογική αναζωογόνηση των γειτονιών και την ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων (ώστε να μειωθούν οι οικογενειακές δαπάνες για αναψυχή και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης), την αναβάθμιση του συστήματος πρόληψης και πρωτοβάθμιας φροντίδας της υγείας (ώστε να περιοριστεί το ποσό που δαπανούν οι πολίτες για δαπάνες περίθαλψης), η μείωση της ρύπανσης της ατμόσφαιρας και του περιβάλλοντος κα.

5. Στροφή της οικονομίας προς πράσινη κατεύθυνση

Είναι αναγκαία η στροφή της οικονομίας προς πράσινες κατευθύνσεις και όχι απλώς η προσθήκη πράσινων δραστηριοτήτων σε ένα αποτυχημένο αναπτυξιακό μοντέλο. Μια τέτοια οικονομική πολιτική συνδυάζει την προστασία του περιβάλλοντος, την αναζωογόνηση των πόλεων, την προστασία των νερών και των δασών με την διάθεση χρημάτων που καταβάλουν οι πολίτες ή το κράτος για να υποκαταστήσουν την ποιότητα ζωής από υπηρεσίες που αγοράζονται. Οι δαπάνες για περίθαλψη μπορούν να μειωθούν όχι μόνο με εξορθολογισμό των δαπανών για φάρμακα και νοσοκομειακή περίθαλψη αλλά και με τον περιορισμό των αιτιών που προκαλούν ασθένειες. Έχουμε αναρωτηθεί τι σημαίνει για την τσέπη μας η υποβάθμιση της ζωής στις πόλεις, οι αρρώστιες από την έκθεση στα φυτοφάρμακα και τα χημικά λιπάσματα, η σπατάλη ενέργειας ή φυσικών πόρων μέσα από την άκριτη κατανάλωση και την παραγωγή σκουπιδιών, η απουσία προστασίας και διαχείρισης των δασών και των οικοσυστημάτων, η προώθηση έργων που αντί να συμβάλλουν στον περιορισμό της σπατάλης νερού καλλιεργούν το μύθο της μεταφοράς νερού από πολύ μακριά;

Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η προστασία του περιβάλλοντος αντιμετωπίζονταν ως πολυτέλεια και ξέχωρα από τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές. Όμως:
- Ολοκληρωμένες πολιτικές, κίνητρα και αντικίνητρα για μείωση της χρήσης ΙΧ με παράλληλη αναδιοργάνωση των δημόσιων συγκοινωνιών, επέκταση του σιδηροδρόμου καθώς και χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και καυσίμων από τα γεωργικά υπολείμματα μπορούν να πετύχουν όχι μόνο περιβαλλοντικούς στόχους αλλά και βελτίωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών και συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων (πχ αξιοποίηση των γεωργικών υπολειμμάτων) καθώς και μείωση των εισαγωγών πετρελαίου κατά 1,5 δισεκ ευρώ ετησίως.
- Η οικοδομική δραστηριότητα που είναι σε κρίση θα μπορούσε να στραφεί με την υποστήριξη μιας ολοκληρωμένης πολιτικής, με διάθεση δημόσιων πόρων και διαμόρφωση κινήτρων για ιδιωτικές επενδύσεις - στην ανακαίνιση κτιρίων, στην ενεργειακή αναβάθμισή τους, στη δημιουργία οικολογικών γειτονιών, στην ποιότητα ζωής μέσα στις πόλεις. Κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και θα βελτιώσει τα οικονομικά των νοικοκυριών, των εμπόρων ή των επιχειρήσεων, κάνοντας τις πιο ανταγωνιστικές. Αυτές οι δουλειές θα μας έδιναν φτηνή και καθαρή ενέργεια και θα ήταν βιώσιμες μακροχρόνια.
- Μια σοβαρή δασική πολιτική θα έδινε δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους ώστε να γίνεται διαχείριση και προστασία του δάσους, να αποφεύγονται αλλά και να αντιμετωπίζονται έγκαιρα οι πυρκαγιές και να γλυτώνουμε από την διάθεση πολλαπλάσιων ποσών για αποζημιώσεις και έργα αποκατάστασης του περιβάλλοντος και την οικονομικής-κοινωνικής ζωής μετά τις πυρκαγιές..

6. Και που θα βρεθούν οι πόροι;

Ωραία όλα αυτά, αλλά που θα βρεθούν οι πόροι σε μια εποχή κρίσης για να αναζωογονηθεί η οικονομία και να υποστηριχθεί η μεταρρύθμισή της; Στη συζήτηση για το κόστος των αναγκαίων δράσεων, χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας και το κόστος της μη παρέμβασης: Απώλειες στη γεωργία και τον τουρισμό από την υποβάθμιση των υδάτινων πόρων, υψηλά «δικαιώματα εκπομπής» αερίων του θερμοκηπίου από το 2012 και μετά, επιπτώσεις από καταστροφές που απειλούνται λόγω της κλιματικής αλλαγής, είναι σε θέση να δικαιολογήσουν ακόμη και υψηλές δαπάνες για την αποτροπή του χειρότερου.

Είναι απίθανο στα επόμενα χρόνια να αποφύγουμε το δανεισμό, αλλά έχει σημασία τι και για ποιο σκοπό δανειζόμαστε χρήματα ως χώρα. Για άμεσα, θα μπορούσε η χώρα, σε συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις όπως οι Πράσινοι αλλά και άλλες χώρες να δουλέψει για την παροχή εγγυήσεων από διάφορες χώρες (με το συντονισμό του Eurogroup) περί μη πρώχευσης της χώρας. Αυτό θα αποκλιμάκωνε την πίεση και θα μπορούσε η Ελλάδα και άλλες χώρες να δανείζονται με λογικά επιτόκια. Είναι κάτι που θα είχε μεγάλη στήριξη από τους Πράσινους στην ΓΕρμανία και την Ευρώπη με δεδομένο ότι το διακηρύσσουν δημόσια και οι έλληνες Οικολόγοι Πράσινοι, οι Γερμανοί Πράσινοι και το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα υιοθέτησαν τη θέση αυτή στο Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος στη Βαρκελώνη (19-21/3/2010).

Επιπλέον υπάρχουν και άλλες πέρα από τον δανεισμό προτάσεις για βιώσιμα οικονομικά εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν:
- Είναι γεγονός ότι οι υπάρχοντες πόροι σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο δεν επαρκούν σήμερα για τη στροφή της οικονομίας. Είναι αίτημα του πράσινου κινήματος η διασφάλιση επιπλέον κοινοτικών πόρων για την αντιμετώπιση της κρίσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μέσα από ένα Πράσινο New Deal. Στόχος των Πράσινων είναι να επενδυθούν 500 δις ευρώ μέχρι το 2014 για δημιουργία ή διασφάλιση 5 εκατομμυρίων «πράσινων» θέσεων εργασίας στην Ευρώπη των 27.

- Αρκετές παρεμβάσεις στη χώρα μας μπορούν να χρηματοδοτηθούν από υπάρχοντες ευρωπαϊκούς πόρους, όπως τα Διαρθρωτικά Ταμεία, το Ταμείο Συνοχής, οι χρηματοδοτήσεις για τα Διευρωπαϊκά Δίκτυα, τα προγράμματα για τις ορεινές και μειονεκτικές περιοχές, ή η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Βέβαια απαιτείται αποτελεσματική διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων και όχι σπατάλη και πελατειακές σχέσεις. Σημαντικός είναι και ο επαναπροσανατολισμός των κατευθύνσεων των ευρωπαϊκών πόρων. Πχ πρέπει να σταματήσει η σπατάλη πόρων για κατασκευή αυτοκινητόδρομων, κάτι που αντικήφθηκε η κυβέρνηση της Πορτογαλλίας και ανακοίνωση την στροφή των χρηματοδοτήσεων από τους αυτοκινητοδρόμους προς άλλα συστήματα μεταφορών (σιδηρόδρομος κα).

Θα μπορούσαν όμως να αναπτυχθούν και νέα οικονομικά εργαλεία όπως η έκδοση πράσινων ομολόγων και η τιτλοποίηση των προβλεπόμενων εσόδων από δημοπράτηση δικαιωμάτων εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου (προβλέπονται περίπου 2 δις ευρώ το χρόνο, από το 2013 και μετά) που μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος της εθνικής συμμετοχής για προγράμματα μόνωσης κτιρίων και για σιδηροδρομικά έργα.

Παρεμβάσεις με άμεση και μετρήσιμη οικονομική απόδοση, όπως στον οικιακό τομέα της ενέργειας, μπορούν να χρηματοδοτηθούν από ευρωπαϊκούς πόρους (πχ. Ταμείο Συνοχής, ΕΣΠΑ, πράσινο ευρω-ομόλογο), αλλά και από ιδιωτικούς πόρους (κατάλληλη φορολογική πολιτική).

Μέσα από τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος (ελάφρυνση της φορολογίας στην εισοδήματα από εργασία, μεγαλύτερη φορολόγηση της πολυτελούς διαβίωσης και της περιβαλλοντικής-κοινωνικής επιβάρυνσης, επιβολή ενεργειακού φόρου ανάλογα με τις επιπτώσεις στο κλίμα που προκαλεί κάθε μορφη ενέργειας) μπορεί να αντληθούν επιπλέον πόροι επιβαρύνοντας σε πρώτη φάση την επιδεικτική κατανάλωση όπως αυτοκίνητα με μεγάλη κατανάλωση καυσίμων, πισίνες, κατοικίες με αντικειμενική αξία άνω των 500.000 ευρώ, ή υπέρμετρη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας και νερού. Τα έσοδα όμως αυτά πρέπει να επενδύονται μόνο σε πράσινες οικονομικές δραστηριότητες και την δημιουργία θέσεων εργασίας σε τομείς που μειώνουν τις περιβαλλοντικές πιέσεις και δημιουργούν κοινωνικές υποδομές.

Έστω και καθυστερημένη πρέπει να υιοθετηθεί μια πολιτική επιβάρυνσης των μεταφορικών μέσων ανάλογα με τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και τα καύσιμα που καταναλώνει κάθε μέσο. Μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να δώσει πόρους για στοχευμένες δράσεις στον τομέα των μεταφορών (ανάπτυξη δημόσιων συστημάτων μεταφορών, ιδιαίτερα σταθερά μέσα, εισαγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στα οχήματα), θέτοντας παράλληλα και τις βάσεις για στήριξη των τοπικών προϊόντων.

Ιδιωτικές επενδύσεις μπορούν να κινητοποιηθούν σε σημαντικό βαθμό, αν φανεί ότι το κράτος έχει την πολιτική βούληση να επενδύσει πολιτικά σε συγκεκριμένους τομείς. Η εμπειρία από χώρες όπως η Γερμανία δείχνει ότι για, κάθε ευρώ από δημόσιο χρήμα που επενδυόταν στην ανανεώσιμη ενέργεια, ο ιδιωτικός τομέας επένδυε άλλα 6-8 ευρώ.

Πόροι σε τοπικό επίπεδο μπορούν να εξευρεθούν μέσα από την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (αιολικά, φωτοβολταϊκά πάρκα, αξιοποίηση υπολειμμάτων γεωργικών και κτηνοτροφικών δραστηριοτήτων) με την δημιουργία δημοτικών ή συνεταιριστικών σχημάτων, με δεδομένο ότι τέτοιες επενδύσεις είναι ιδιαίτερα αποδοτικές. Κίνητρα και σχετική στήριξη πρέπει να δοθεί στα νοικοκυριά και σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς, ΜΚΟ και μικρομεσαίες επιχειρήσεις ώστε να μετατραπούν σε τοπικούς παραγωγούς πράσινης ενέργειας, δημιουργώντας τοπικά θέσεις εργασίας, προσφέροντας συμπληρωματικά εισοδήματα. Μια τέτοια πολιτική είναι η μόνη που μπορεί να συμβάλλει στην επίτευξη των περιβαλλοντικών στόχων εξοικονόμησης ενέργειας και παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ.

7. Μεταρρύθμιση της ευρωζώνης και των ευρωπαϊκών πολιτικών

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρω-Ζώνη έχουν παγιδευτεί στις ρυθμίσεις που προβλέπονται από το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μια οικονομία ανεξέλεγκτων αγορών και κερδοσκοπικών παιχνιδιών που μπορούν να τινάξουν στον αέρα την παγκόσμια οικονομία. Οι Ευρωπαίοι Πράσινοι είχαν εδώ και χρόνια προτείνει την αντικατάστασή του από ένα Σύμφωνο Βιωσιμότητας και Απασχόλησης αλλά και πρωτοβουλίες σε παγκόσμιο επίπεδο για να μπει ένα χαλινάρι στις ανεξέλεγκτες αγορές. Η κρίση σήμερα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές τόσο η Ευρω-Ζώνη όσο και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να διαλυθούν μέσα από τη γενίκευση της κρίσης.

Δεν είναι σοβαρές οι αντιλήψεις για έξοδο της Ελλάδας, εθελοντική ή αναγκαστική, από την Ευρω-Ζώνη, για χρεοκοπία της χώρας, επιστροφή στη δραχμή ή σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πίεση από την ΕΕ για υιοθέτηση αποκλειστικά περιοριστικών μέτρων δημοσιονομικού χαρακτήρα σε μια εποχή οικονομικής και κοινωνικής κρίσης είναι καταστροφική για το ίδιο το ευρωπαϊκό κοινονικό μοντέλο. Η λύση στην κρίση μπορεί να υπάρξει μόνο στο πλαίσιο μια ευρωπαϊκής πολιτικής που οδηγεί σε πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης, μεταρρύθμιση της ευρωζώνης αλλά και των συνθηκών, ανάπτυξη πολιτικών και μηχανισμών κοινής οικονομικής, φορολογικής και νομισματικής πολιτικής και έμπρακτη επίδειξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ιδιαίτερα ο κύριος Μπαρόζο δεν στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων για ανάληψη κοινών ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών αντιμετώπισης της βαθιάς, τριπλής κρίσης. Γι’ αυτό οι Πράσινοι στο Ευρωκοινοβούλιο καταψήφισαν την νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο διακρατικός συντονισμός δεν επαρκεί σήμερα και οδηγεί σε βαθιά κρίση την ΕΕ αλλά και σε επέκταση του ευρω-σκεπτικισμού μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών.

Δημόσιος δανεισμός για χρηματοδότηση δράσεων εξόδου από την κρίση είναι πάντως, ως ένα βαθμό, αναπόφευκτος. Γι’ αυτό οι Πράσινοι προτείνουμε το χρέος που οφείλεται σε επενδύσεις της πράσινης οικονομίας που δημιουργούν αυξημένες θέσεις εργασίας να μην λαμβάνεται υπόψη για τον υπολογισμό του χρέους στο πλαίσιο του Προγράμματος Σταθερότητας. Φυσικά χρειάζεται εξορθολογισμός και περιορισμός του δανεισμού στον απολύτως απαραίτητο, αλλά και διάθεσή του αποκλειστικά για πράσινους επενδυτικούς σκοπούς. Ο δανεισμός πρέπει να είναι τέτοιου μεγέθους που να μην ξεπερνάει τις δυνατότητες αποπληρωμής το συντομότερο δυνατόν, καθώς κάθε μακροπρόθεσμος μεγάλος δημόσιος δανεισμός μεταθέτει τελικά τα βάρη στις επόμενες γενιές. Για τους όρους ενός τέτοιου δανεισμού είναι απαραίτητο να γίνει κάθε προσπάθεια ώστε να είναι οι ευνοϊκότεροι δυνατοί. Οι Ευρωπαίοι Πράσινοι αλλά και ένα μπλοκ χωρών πρέπει να πιέσουν την Ε.Ε. και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την έκδοση ευρωπαϊκών πράσινων ομολόγων, που θα καλύπτουν σε συγκεκριμένα πλαίσια το δανεισμό των χωρών – μελών με όρους καλύτερους από αυτούς που θα μπορούσε να εξασφαλίσει κάθε χώρα μόνη της αλλά και θα κατευθύνονται αποκλειστικά σε