Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Δυστυχώς, η χώρα βρίσκεται μέσα στη δίνη μιας ανυπολόγιστης κρίσης με σημαντικές επιπτώσεις όχι απλώς στα δημόσια οικονομικά και στην οικονομία αλλά και στην ίδια την κοινωνική συνοχή, την απασχόληση και την ευημερία των πολιτών. Η διεθνής χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση απέκτησε στη χώρα μας αυτές τις δραματικές διαστάσεις εξαιτίας των αποτυχημένων οικονομικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια, ενός μοντέλου ανάπτυξης με ημερομηνία λήξης αλλά και ενός δικομματικού πολιτικού συστήματος το οποίο γιγάντωσε τη διαφθορά και την αναξιοπιστία.
Το πολιτικό σύστημα αδιαφορούσε ακόμα και όταν το πλοίο βυθίζονταν. Όταν η κυβέρνηση της ΝΔ είδε το πλοίο να κατευθύνεται στα βράχια αποφάσισε να εγκαταλείψει το πλοίο, ενώ το ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι έβλεπε την καταστροφή που έρχονταν, υποσχόταν να συνεχιστεί το πάρτυ στο κατάστρωμα. Άλλα υποσχέθηκε προεκλογικά, άλλα κάνει υπό καθεστώς πανικού μετεκλογικά. Έστω και μετεκλογικά, η κυβέρνηση δεν επεξεργάστηκε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, άφησε τον χρόνο να περάσει χωρίς την αναγκαία προετοιμασία, έμεινε χωρίς γραμμές άμυνας απέναντι στην επερχόμενη κατάρρευση και την αναμενόμενη επίθεση των “αγορών”. Επαναπαύτηκε σε φαντασιώσεις ότι ο πρωθυπουργός “γνωρίζει τους ανθρώπους της Κομισιόν και έχει εξασφαλίσει την υποστήριξή τους”. Τελικά αιφνιδιάστηκε και κινείται πλέον υπό καθεστώς πανικού και συνεχών πιέσεων, χωρίς συμμαχίες, προσκαλεί η ίδια το Διεθνές Νομισματικό ταμείο (!), αποδεικνύει ότι ήταν εντελώς απροετοίμαστη για ότι ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθούσε.
Ο πανικός και οι πιέσεις οδηγούν στη λήψη περιοριστικών μέτρων χωρίς ένα σχέδιο ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στην οικονομία και στο μοντέλο ανάπτυξης και τα μέτρα αυτά εμφανίζονται σήμερα – λανθασμένα - ως μονόδρομος. Σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης, μέτρα περιοριστικού κυρίως χαρακτήρα οδηγούν σε βαθύτερη οικονομική κρίση, σε γιγάντωση της ανεργίας και κοινωνικές συγκρούσεις. Είναι εντελώς λανθασμένη η εμμονή των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μέτρα περιοριστικού και δημοσιονομικού μόνο χαρακτήρα και η υιοθέτηση συνταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μέσα στην ίδια την ευρωπαϊκή ζώνη. Είναι αλήθεια, όμως, ότι η εικόνα αναξιοπιστίας της χώρας μας που κυριαρχεί σήμερα διεθνώς με ευθύνη των δυο κομμάτων εξουσίας κάνουν την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων μέσα από ένα σχέδιο ευρωπαϊκής αλληλεγγύης εξαιρετικά δύσκολη.
Η σημερινή κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο δημοσιονομική. Η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών δυσλειτουργιών της χώρας θα έπρεπε να ενταχθεί σε ένα ολοκληρωμένο και συνολικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων αλλά και ανάκτησης της αξιοπιστίας μας ως χώρας. Αμέσως μετά τις εκλογές η κυβέρνηση έπρεπε να παρουσίασε ένα συνεκτικό σχέδιο, ένα Πράσινο New Deal, όπως προτείναμε ως Οικολόγοι Πράσινοι, που θα περιλάμβανε όχι μόνο μέτρα βελτίωσης των δημοσιονομικών με ορίζοντα 6-10 χρόνια αλλά και τη μεταρρύθμιση της οικονομίας, την αναζωογόνηση κοινωνικά και περιβαλλοντικά σημαντικών οικονομικών δραστηριοτήτων, τη δημιουργία χιλιάδων πράσινων θέσεων εργασίας, τη μεταρρύθμιση της διοίκησης και τη διασφάλιση μηχανισμών αξιοπιστίας και ελέγχου. Ο περιορισμός της σπατάλης, της διαφθοράς και η δημιουργία χιλιάδων νέων πράσινων θέσεων εργασίας θα προσέφεραν έσοδα και εισοδήματα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν σταδιακά στη βελτίωση και των δημοσίων οικονομικών. Ένα τέτοιο σχέδιο – που θα ήταν μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κρίση και για άλλες χώρες - θα μπορούσε να αναζητήσει την υποστήριξη της ΕΕ μέσα από συμμαχίες μεταξύ χωρών αλλά και πολιτικών δυνάμεων, όπως πρότειναν οι Πράσινοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μπορούσε πράγματι να επιδείξει την κοινοτική αλληλεγγύη και να συμβάλλει στην έξοδο από την κρίση των χωρών που βρίσκονται σήμερα σε δύσκολη θέση. Αλλά αυτό σήμερα δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί αφενός η χώρα μας έχει περιπέσει σε πλήρη αναξιοπιστία και μοιάζει σαν ο αδύναμος κρίκος που μπορεί να γκρεμίσει το ασταθές οικοδόμημα του Ευρώ κι αφετέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση κυριαρχούν δυνάμεις που επιμένουν σε ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινή οικονομική πολιτική και χωρίς πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παραμένοντας η ΕΕ κυρίως μια μεγάλη οικονομική αγορά αφήνει την οικονομία αλλά και την κοινωνία εκτεθειμένες στις “επιθέσεις” που αποβλέπουν είτε στην μεγιστοποίηση των κερδών τους είτε στην αποδυνάμωση του ευρώ και της ευρωζώνης.
Η κρίση ανέδειξε τις διαχρονικές ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων 30 χρόνων και των δυο κομμάτων εξουσίας που οδήγησαν σε χρεωκοπία τη χώρα, σπατάλησαν τους ευρωπαϊκούς πόρους, άφησαν ανεξέλεγκτη τη γιγάντωση της διαφθοράς και την κυριαρχία ενός πνεύματος ατιμωρησίας, ταύτισαν την εικόνα της χώρας μας με την αναξιοπιστία, την ανικανότητα και τη διαφθορά. Η ανάπτυξη της χώρας βασίστηκε στη σπατάλη οικονομικών και φυσικών πόρων, σε ανεξέλεγκτο δανεισμό και στενές πολιτικές-πελατειακές σχέσεις, απαξίωση των δημόσιων αγαθών και της δημόσιας διοίκησης. Και σήμερα έφτασε δυστυχώς η ώρα του λογαριασμού σε πολύ δυσμενείς πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η οργή μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.
Το πολιτικό σύστημα, τα δυο κόμματα εξουσίας, δεν έχουν κάνει ακόμα ουσιαστική αυτοκριτική. Δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες σε όσους οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή βαθιά και πολύπλευρη κρίση. Οι κυβερνήσεις αλλά και ελληνική κοινωνία έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, όμως, και για την σημερινή ευρωπαϊκή πορεία. Αντιμετώπιζαν πάντα την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια αγελάδα την οποία θα μπορούσαμε να αρμέγουμε για πάντα χωρίς να πολυνοιαζόμαστε για το πολιτικό της μέλλον. Και τώρα η κυρίαρχη πολιτική αντίληψη στην ΕΕ γίνεται θηλιά στο λαιμό μας.
Επιδιώκουμε ως Οικολόγοι Πράσινοι να παίξουμε ένα ρόλο καταλύτη στις αλλαγές που απαιτούνται. Εκτός από την μεταρρύθμιση της οικονομίας και την εμφάνιση νέων πολιτικών δυνάμεων στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, που θα περιορίσουν τη φούσκα των δυο κομμάτων εξουσίας και θα συμβάλλουν στις βαθιές αλλαγές που είναι αναγκαίες πλέον για την ίδια την επιβίωσή μας, απαιτείται και ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αλλαγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κρίση εκτός από απειλή παραμένει πάντα και μια ευκαιρία για αλλαγή και μεταρρύθμιση.

άρθρο στην Ελευθεροτυπία στις 24/2/2010