Πρασινο New Deal αντί για μισές δουλειές

Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται συγκεκριμένες στρατηγικες αλλά και προτάσεις αντιμετώπισης από κοινού της οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής κρίσης. Δεν γίνεται οι αποφάσεις που λαμβάνονται από την κυβέρνηση να είναι είτε αποτέλεσμα πιέσεων κάποιων ομάδων συμφερόντων (πχ. Εισαγωγείς αυτοκινήτων) είτε εντελώς ασυνάρτητων μεταξύ τους και αλληλοσυγκρουόμενων μέτρων στη βάση “επικοινωνιακών” κινήσεων, προεκλογικών συνήθως. Η κρίση ήταν, και ίσως είναι ακόμα, μια ευκαιρία για να αντιμετωπίσουμε τις διαρθρωτικές αδυναμίες και τα προβλήματα που έχουμε ως χώρα αλλά και να γίνει εφικτή μέσω των μεταρρυθμίσεων η στροφή της χώρας προς ένα μοντέλο ανάπτυξης και ευημερίας που διασφαλίζει τη βιωσιμότητα μας και τα συμφέροντα των σημερινών και μελλοντικών γενεών στο πλαίσιο μιας πιο οικολογικής, κοινωνικής και αλληλέγγυας Ευρώπης. Για παράδειγμα η ρευστότητα στην οικονομία έπρεπε να στραφεί και να στηρίζει πράσινες επενδύσεις κυρίως μικρομεσαίων επιχειρήσεων, να διατηρήσει σε κίνηση τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν τον κορμό της οικονομίας μας αλλά έχουν σήμερα μεγάλο πρόβλημα ρευστού. Θα έπρεπε να στρέψουμε τις δημόσιες επενδύσεις αλλά και με κίνητρα τους ιδιωτικούς πόρους από την κατανάλωση προς την παραγωγή αγαθών και την παροχή υπηρεσιών που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής (πχ οικολογικές γειτονιές, ενεργειακή και αισθητική αναβάθμιση των κτιρίων, βελτίωση των δημόσιων συγκοινωνιών και κυρίως αυτών σταθερής τροχιάς, βιώσιμης διαχείρισης των φυσικών πόρων και των φυσικών περιοχών). Γενικά τα χρήματα θα έπρεπε να διατεθούν για να αναπτυχθούν οικονομικές δραστηριότητες που θα δημιουργούν θέσεις εργασίας, θα έχουν μέλλον και είναι απαραίτητες για να βελτιώσουμε τις περιβαλλοντικές επιδόσεις μας ως χώρα αλλά και να λύσουμε προβλήματα υποδομών (εξοικονόμηση νερού, μείωση κι ανακύκλωση απορριμμάτων, συμπεριλαμβανομένης της κομποστοποίησης).
Αντί για αυτό τι βλέπουμε; Βιαστικές κινήσεις για “απορρόφηση” (βλέπε σπατάλη) των ευρωπαϊκών πόρων του ΕΣΠΑ κυρίως στην κατεύθυνση της κατανάλωσης, της αύξησης της χρήσης ΙΧ, της αγοράς αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού, της αντικατάστασης αλλά και επέκτασης της χρήσης κλιματιστικών και γενικά της αύξησης των ...εισαγωγών . Μια σειρά μέτρων (μείωση τέλους ταξινόμησης, μέτρα Σουφλιά για ΙΧ) σημαντικού οικονομικού κόστους που θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο τόσο στην οικονομία και την απασχόληση όσο και στο περιβάλλον με τη γενικότερη έννοια. Η Ελλάδα δεν είναι χώρα παραγωγής αυτοκινήτων, γιατί να σπαταλάει πόρους για να ενθαρρύνει την αύξηση της χρήσης του ΙΧ; Ενώ ο ένας υπουργός μιλάει για “πρασινες μεταφορές” ο άλλος σχεδιάζει επέκταση των αυτοκινητοδρόμων στον Υμηττό ή δίνει κίνητρα για αγορά νέων μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων που μετά έρχεται να τα φορολογήσει σημαντικά αφού έχουν αγοραστεί.
Δεν υπάρχει καμία συνοχή στην κυβερνητική πολιτική. Κάθε χώρα προσπαθεί να κατευθύνει χρηματοδοτήσεις σε δραστηριότητες που αυξάνουν την απασχόληση, πχ η Γαλλία τελευταία ανακαινίζει τα δημόσια κτίρια της. Λογικό θα ήταν να διατεθούν πόροι λοιπόν από την κυβέρνηση για την αναδιοργάνωση για παράδειγμα των συγκοινωνιών και των μεταφορών ώστε τα δημόσια μέσα μεταφοράς, ιδιαίτερα τα μέσα σταθερής τροχιάς, στις πόλεις, ο σιδηρόδρομος και περιβαλλοντικά αναβαθμισμένα λεωφορεία να αναλάβουν τον ρόλο που τους ανήκει αλλά και οι οικονομικά αδύναμοι πολίτες να κερδίσουν σε ποιότητα ζωής αλλά και να περιορίσουν τις δαπάνες τους από τον οικογενειακό προϋπολογισμό που κατευθύνονται στα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς . Στις πόλεις μας πάνω από το 70% των μετακινήσεων γίνεται με ΙΧ (αυξάνοντας κατακόρυφα όχι μόνο τη ρύπανση αλλά και τις εισαγωγές καυσίμων κάτι που επιδράει αρνητικά στην οικονομία) ενώ θα έπρεπε οι μετακινήσεις με δημόσια μέσα μεταφοράς να αντιστοιχούν τουλάχιστον στο 70%. Επίσης, η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα από άποψη σιδηροδρομικού δικτύου και εξυπηρέτησης των μετακινήσεων και μεταφορών από το τρένο (σε χειρότερη θέση στην ΕΕ είναι μόνο η Μάλτα που δεν έχει σιδηρόδρομο). Και η κυβέρνηση αποφάσισε να περιορίσει ακόμα περισσότερο τον σιδηρόδρομο περικόπτοντας δρομολόγια και γραμμές τις ίδια στιγμή που ο Υπουργός Μεταφορών μιλούσε για αναβάθμιση...του σιδηροδρόμου!!!”

Γνωρίζοντας ότι τόσο το κράτος όσο και οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά έχουν αυξήσει τρομακτικά τα χρέη τους ακολουθώντας ένα μοντέλο που ενισχύει την κατανάλωση υπερβολικά τη στιγμή που συρρικνώνεται η παραγωγή και η υπεύθυνη επιχειρηματικότητα, για ποιο λόγο η κυβέρνηση πρέπει να ρίξει ακόμα περισσότερο χρήμα σε αυτή την καταστροφική κατεύθυνση;

Το αναμενόμενο πρόγραμμα χρηματοδότησης της ενεργειακής αναβάθμισης των κτιρίων “ Εξοικονόμηση κατ' οίκον»: που ανακοίνωσε το Υπουργείο Ανάπτυξης είναι καλό, αλλά δεν πεύει να είναι μισές δουλειές γιατί κινείται μεν σε σωστή κατεύθυνση και οι Οικολόγοι Πράσινοι το καλωσορίζουμε αλλά είναι πολύ μικρότερο σε μέγεθος και στόχο από αυτό που έχει ανάγκη το περιβάλλον και απαιτεί η ελληνική οικονομία και οι ενεργειακά φτωχοί συμπολίτες μας. Είναι απλώς ένα πρόγραμμα αλλά όχι μια γεναία πολιτική που στοχεύει σε οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά αποτελέσματα. Το πρόγραμμα αυτό αφορά στην καλύτερη περίπτωση 25.000 κτίρια σε σύνολο 7.000.000 που υπάρχουν στη χώρα μας, ενώ δύσκολα θα ενταχθούν σε αυτό λόγω οικονομικών δυσκολιών τα πιο φτωχά νοικοκυριά. Ένα γενναίο πρόγραμμα θα αναζωογονήσει πραγματικά την οικονομία και θα στρέψει τον κατασκευαστικό τομέα προς νέες μορφές δραστηριότητας, δημιουργώντας νέες πράσινες θέσεις εργασίας σε κοινωνικά και περιβαλλοντικά αναγκαίες κατευθύνσεις. Αυτή είναι και η σημασία ενός Πράσινου New Deal που προτείνουμε ως Οικολόγοι Πράσινοι ως πράσινη λύση απέναντι στη σημερινή οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική κρίση. Μια τέτοια πολιτική πρέπει να έχει στο επίκεντρο της την ενίσχυση των πιο φτωχών νοικοκυριών στο πλαίσιο μια πράσινης κοινωνικής πολιτικής. Η εξοικονόμηση θα μπορούσε να συνδιαστεί με τοποθέτηση φωτοβολταϊκών συστημάτων στα κτίρια με προτεραιότητα τα πιο φτωχά νοικοκυριά ώστε να αποκτήσουν συμπληρωματικά εισοδήματα και να μειώσουν τις δαπάνες τους για ενέργεια. Μια στοχευμένη περιβαλλοντική πολιτική θα είχε παράλληλα και σημαντικά κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα”