Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Η συνεισφορά των ευρωπαϊκών πολιτικών στην ελληνική κρίση

Structural funds and crocodile tears

Why the EU must share the blame for the Greek crisis

Structural funds and crocodile tears

Why the EU must share the blame for the Greek crisis
Misdirected EU aid has strengthened rent-seeking elements in the Greek economy and fostered political clientelism, writes Iannis Carras. Instead of learning from mistakes, current EU/IMF policy favours construction and privatization of state land, enabled through a legal sleight of hand. Quite apart from the environmental risks, this is counterproductive in economic terms.
Having misspent EU funds intended for a "Hellenic Cultural Centre" on a lame Brazilian football player, local big-wig and businessman Vasilis Arvanitakis aims to hoodwink a delegation of EU auditors dispatched to asses, ten years later, how their money had been invested. Sotiris Goritsas' bitter comedy Braziliero (2001) should have been required viewing for EU officials dealing with Greece. As in Gogol's The Government Inspector, all the usual suspects are there: the foppish inspectors, the businessman, a leftwing politician, local media operators, corrupt policemen, the local football team, a long-suffering wife, the wronged lover... Now, ten years later and more than ten years too late, the time has come to re-evaluate EU policies towards Greece. Like the inspectors, we'd like to know where all the money went. And what the current mix of EU/IMF policies will mean for ordinary Greeks in their attempt to survive economic depression and societal breakdown.

The EU: Broken or just broke?


This article is part of the Focal Point The EU: Broken or just broke?.

Can Europe really break apart? Jacques Delors, Jürgen Habermas, José Ignacio Torreblanca, Daniel Daianu, Ulrike Guérot, Slavenka Drakulic, John Grahl and others discuss the causes for the current crisis -- and how to solve it. [ more ]
 
Doing justice to the interwoven strands of Greece's post-1981 history, the accelerating EU debt crisis and the distortionary effects of the euro on the competitiveness of EU states remains beyond the scope of the present inquiry. Instead, what will be examined is the impact of development aid distributed by the EU to Greece over the past three decades. Dispersed for the most part through the Common Agricultural Policy (CAP) and the Structural and Cohesion Funds, EU aid – equal to over 3 per cent of annual Greek GDP – was intended to shape Greece's future. EU support was intended to ensure that development would be sustainable and meet "the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs".[1] Already in the Maastricht Treaty (1993), the EU undertook to promote "balanced and harmonious development" with "respect the environment". The Amsterdam Treaty (1999) went further, calling for a "balanced and sustainable development of economic activities". The question of sustainability goes to the political and economic heart of the crisis in Greece today. What went wrong? What should the EU be doing differently, given the magnitude of the current crisis?

Learning from mistakes?

The management or, rather, the mismanagement of the CAP in Greece is a story in itself. Cotton production, for example, was subsidised by the CAP on the basis of crop output. When demand for water in Thessaly (the main cotton producing area) increased, the Greek government tabled plans for a series of dams that would divert 1.5 billion m3 of water, later reduced to 600 million m3, from western Greece. Though the Acheloos diversion did initially receive EU structural aid, this was cancelled in the absence of proper environmental feasibility studies. Nonetheless, despite losing a string of court cases to NGOs and residents of affected areas, the Greek government insisted that the diversion should proceed. Work on the diversion has been underway since the late 1980s, though with significant breaks due to court interventions. When, in 2000, the Council of State (the highest judicial authority in Greece) revoked the ministerial approval of the environmental conditions of the project, the diversion was simply separated into smaller interlinking segments and continued with renewed vigour.[2]

Though EU structural funding was withheld, it was EU cotton subsidies that provided the impetus for the diversion. Instead of funding cotton production, the EU could have co-funded the shift to alternative and sustainable forms of agricultural production in Thessaly. Moreover, given budgetary constraints, every euro spent on by the Greek state on the diversion potentially meant the loss of one euro of EU matching funding to any alternative (EU approved) investment. Although opinion polls in 2005 and 2007 revealed a significant majority to be against the diversion, in the context of corruption in Greece it made perfect sense. EU agricultural subsidies created a powerful voting block with vested interests in the status quo; construction companies working on the diversion channelled part of their profits into ensuring positive media coverage for politicians in favour of the project, such as the Environment and Public Works Minister George Souflias. Agricultural subsidies contributed to transforming farmers into bureaucrats, who then used their political clout – along with more direct methods such as blocking travel arteries – to demand further subsidies. Yet despite increasing farming incomes in the short term, EU agricultural subsidies have not succeeded in fostering the development of high value, export-orientated, goods.

Structural and Cohesion Funds have predominately been directed towards investment in physical capital (tangible assets such as roads, buildings, machinery, ports, airports, etc.). Some of these, such as the port of Linara on Skyros, are clearly white elephants. Many of the sewage-treatment facilities built with EU aid are not operational. The correct decision to fund the creation of a national cadastre in the 1990s was undermined by financial mismanagement on a grand scale, with Greece eventually losing more than 1 billion euros in allocated funding. Greek dependence on EU aid meant that increasing the absorption rate (i.e. the level of spending in relation to the total amount of structural funds available) became an end in itself, with effective investment only a secondary concern. EU support was thus directed towards easy and politically advantageous projects, particularly road building, that had the potential to cause significant environmental damage. Despite such projects, public sector inefficiency resulted in low rates of absorption.

Greece's entry into the euro served to consolidate a development path characterised by investment in physical capital. Dramatically lower interest rates and access to cheap credit led to an unsustainable boom in construction and consumption. Spending on facilities for the Olympic Games constituted the apogee of this delirium. The construction of the rowing centre at Marathon, to cite but one example, cost twice the amount of a proposed alternative rowing centre northwest of Athens, simultaneously placing a Natura 2000 wetland under even greater threat.

As Ioli Christopoulou has argued in her study of the impact of Structural and Cohesion funds in Greece, EU funds served to promote a particular growth model. "The view of the Commission that infrastructure investments are to be prioritised among structural investments has trickled down to the national and regional levels influencing selected funding priorities".[3] Attention to the environment may, she claims, have increased over the years, yet actual spending remains largely unchanged. Despite the current crisis, many mistakes from the past are being repeated in the present.

Build and be damned

Constrained by Greece's inability to devalue, the EU-IMF plan is composed of a number of interlinking measures: increasing tax revenue, decreasing expenditure, liberalising the economy, restructuring the state apparatus. However, raising revenue through the privatisation of land and attempting to stimulate the economy through construction has negative implications for Greece's social and economic development in the long-term.

The IMF "Memorandum of Economic and Financial Policies" has forecast 50 billion euros in revenues from privatisation.[4] The target date for raising this sum was originally 2015, later revised to 2017. After a tragically slow start, Greece's privatisation fund (TAIPED) has recently been moving swiftly to prepare state assets for privatisation; nevertheless, the legal contracts binding corporations such as the Public Gas Company (DEPA) are causing inevitable delays. The total value of assets, excluding land, that Greece can easily privatise remains unclear: estimates vary from 13 billion euros to approximately 20 billion. The remaining sum is supposed to be made up through the sale of state land, largely for commercial and touristic development. This will involve the sale of coastal land and perhaps even heritage sites on an unprecedented scale. Since this would, in certain cases, be unconstitutional and thus likely to be objected to, legislation has been passed allowing the leasing of state land to developers for a hundred years.

However, market fears of a departure from the eurozone and the absence of credit have so far hindered far-reaching privatisation. Until the fate of the euro is clarified, investors will be loath to take risks on the Greek market. To cite but one example, the privatisation fund had to postpone the deadline for expressions of interest even in highly profitable assets such as the gaming company OPAP. With the exception of the Elliniko, Athens' former airport, which was to have become a park catering for the capital with the least green areas in Europe, the privatisation of state land has so far not progressed from the legislation to the implementation stage. The latest IMF report concedes that "if market conditions do not improve, sales would have to be spread over a longer period of time, with program targets re-calibrated further".[5]

Further legislation related to the construction sector was passed without any consultation process as an addendum to the Greek government budget in August 2011. This facilitates construction in areas designated as outside town zoning limits. Owners of 15 hectares are henceforth allowed to build on up to 35 per cent of the land at their disposal. Despite constitutional objections, legislation allowing for the legalisation of illegal homes is already in place and being implemented. In October 2011, 95 per cent of the "Green Fund" was incorporated by law into the central government budget; along with many other things, funding for the protection of Greece's forests came from this fund.

Clearly, the purpose of these measures is to generate revenue and reduce expenditure on environmental protection. According to Elena Panariti, a PASOK MP and former World Bank economist, Greek government policy should aim to reduce the gap between formal rules and informal procedures. On this understanding, illegal structures (buildings etc.) and practices should be legalised and thus incorporated into the official economy.[6] This would inaugurate a period of rapid economic development, along lines that have been tested in other peripheral countries, particularly Latin America. Miranda Xafa, an influential liberal economic thinker and formerly a member of the board of the IMF, adds the proviso that "achieving 50 billion euros in revenues is only realistic if state land is privatised; such privatisation, however, is tightly correlated to growth".[7]

Opposition to some of the measures has been considerable albeit underreported. Greek NGOs (e.g. the Sustainable Aegean Programme of Elliniki Etaireia, Etaireia Prostasias tis Fysis, WWF Greece and others) have been arguing that Spain, which has up to 700,000 unsold properties along its coasts, shows that the demand for second homes does not necessarily exist. Property bubbles in Ireland and the US have also revealed the perils of a development policy based on construction. Greece, with over 15 per cent of its GDP dependent on tourism, must preserve its natural and cultural environment. Despite the crisis, tourism was up 10 per cent in 2011, proving to be one of the few growth areas in Greece's economy. Widespread construction would not make the Greek economy more productive; on the contrary, it would eliminate one of the few sources of productivity that Greece has so far relied on. Furthermore, the tidal wave of policies fostering construction mean that the Greek state will in fact be competing against itself: laws facilitating construction on private land outside zoning areas necessarily reduce revenue from the privatisation of state land. The elimination of the "Green Fund", in combination with measures legalising illegality, are likely to lead to a surge in forest fires akin to those in 2009 and, given the lack of an adequate cadastre in many parts of the country, to land-grabbing. Legal proceedings against government legislation have, however, not yet progressed, since constitutional appeals can be raised not at the legislation per se, but against executive decisions on a case-by-case basis. Given the inefficiency of Greece's legal system, the resolution of legal battles should not be expected any time soon.

On a party-political level, Tina Birbili, an ally of the former Prime Minister George Papandreou and Greece's first ever Minister of the Environment, was sacked in June 2011 as an obstacle to policies promoting construction; Synaspismos and the Democratic Left have been up in arms. Nikos Chrysogelos, an environmental activist and Green councillor for the South Aegean who led the Greek Green Party (Oikologoi Prasinoi) in the last parliamentary elections, has focused on the consequences of such policies for climate change, a field that has dominated European Environmental policy: "The Aegean is an extremely water-scarce region and the islands very sensitive ecosystems. The mass construction of new buildings on the islands will contribute to an extreme rise in energy consumption and liquid and solid waste production, not to mention the operational cost of the necessary infrastructure for the local communities." He adds: "How can policies such as these be implemented at the behest of the EU without even basic environmental planning?"[8]


A large number of local councillors from the Aegean regions of Greece have signed a petition against government policies encouraging second home construction.[9] The liberal MEP Theodoros Skylakakis (Dimokratiki Symachia) has argued that, environmental concerns aside, the measures represent an additional threat to the Greek banking system, which holds much of its collateral in property; mass construction would reduce the value of this collateral.[10] These parties' influence is limited, however. And while the MEP and economist Kritonas Arsenis (PASOK) has waged a press campaign against a developmental model based on the construction of holiday homes, he has found himself isolated within his party. The perception fostered by the major political parties that Greece is de facto no longer a sovereign nation with regard to its economic and environmental policy might explain why people despair at the myriad changes taking place around them.

From democracy to imperium

The EU-IMF policy-makers currently overseeing the Greek government face a complicated situation. Greece is insolvent. It is in the midst of a depression, GDP having dropped over 15 per cent over three years and projected to keep falling. It is running a primary budget deficit of approximately 10 per cent of GDP in 2011, down, but nowhere near target. The government has been forced to announce new packages of austerity measures in a bid to save extra billions, yet revenues consistently fall below expectations. "Voluntary" debt reduction schemes create insolvency problems for Greek and European banks, which therefore reduce credit supply, requiring additional support to prevent the onset of ever wider economic crises. And then there are the social consequences in a country already facing an unemployment rate of at least an 18 per cent, an increase of 5 per cent in one year, according to figures that many consider conservative. Crime, disease, suicide rates and homelessness have also rocketed.

Greeks feel trapped. Unless they are willing to accept a massive and immediate reduction of their standard of living, potentially worsening the social situation to breaking point, people have no other option but to follow the policy diktats of the EU-IMF in return for irregular doses of "memorandum" cash. Opinion polls show that, for the moment, the majority of Greeks are still prepared to take this course, if only for fear of the consequences of leaving the euro. However, parties opposed to the "memorandum" of the EU and the IMF are on the rise, already garnering almost as much support as PASOK and ND combined. Regardless of whether parliamentary elections are held in February 2012, there is likely to be an increase in nationalism and anarchy, with unpredictable consequences for Greece and the wider region.

From left to right on the Greek political spectrum, the lack of democratic consultation on the national level and the democratic deficit within the EU as a whole (typified by the reaction to George Papandreou's admittedly ill-conceived referendum plan) are causing consternation. It is at least ironic that civil society has found itself cast as an obstacle to EU modernisation. In a recent satirical poem by Orpheas Apergis, Greece becomes Europe's "foster child", picked up by romantic tourists on a whim; now, addicted to her "Rheingold", the screwed-up-sophisticated child ponders what her gilded prison was really worth. She waits, passively, while a nanny administers poison as a curative.[11] But as the example of the ultimate "polis", ancient Athens, recalls, it is but one small step from democracy to imperium. Despite the rhetoric of democracy in Pericles' funeral oration (taught in Greek schools today as the nearest thing to an official ideology), the Delian League's treasury was transferred from the neutral island of Delos to the Acropolis. The worry is real: might ancient history prove comparable to the pooling of economic sovereignty in an undemocratic EU? What will happen when Greek citizens come to view the EU as responsible for the sale, exploitation and destruction of their natural and cultural heritage?[12]

Sharing the onus

The aim here has not been to deny Greek responsibility for developments in the country over the last decade. Stereotypes like that of the "lazy Greek" are wrong (Greeks work an average of 42.1 hours a week, more than anywhere else in the EU) and border on racism. Nevertheless, individual and collective responsibility in varying degrees is there for all to see. As the political scientist Takis Pappas argues, the Greek system has been based on clientelism, with the state in the role of primary patron, mediating, among others, between the citizen-client and the foreign underwriter in the form of the EU.[13] A recent OECD Public Governance Review reveals the extent to which Greece's crisis is the crisis of an incompetent and burdensome state following excessively lax fiscal policies.[14] Even tax evasion is, in part, the result of the correct perception that the tax authorities operate as rent-seekers.[15] Elena Panariti thus has a point when she argues that laws, including environmental laws governing land use, need to be simplified and made more transparent, thus reducing the disparity between formal rules and informal procedures. This is not, however, the same thing as creating a property developers' paradise.

Nor should it be argued that EU aid to Greece has failed across the board. A number of large-scale physical capital investment projects will have a lasting effect on Greeks' quality of life: chief among them the Athens metro and airport, and some of the more effective investments in drinking water and sewage-treatment installations, such as that on the island of Psitalia, which serves Athens. Similarly, a number of smaller restoration projects have proved a real boon, contributing both to Greece's and Europe's cultural identity and to Greece's tourism industry. One example is the EU-funded archaeological excavation at Messene, granted a medal by Europa Nostra, an organisation at the forefront of the movement for the creation of a pan-European civil society. A common characteristic of these success stories is much closer monitoring by the Commission and civil society, either because of the projects' large scale or because of activities of NGOs on the ground. Worryingly, under pressure from member states, the EU has decided to reduce the role of the Commission in the supervision of projects for 2007-2013 and subsequent periods.[16]

The EU has talked the talk, and, most significantly, insisted upon EU law (the acquis communautaire) being incorporated into Greek policy. Nevertheless, though hard to evaluate due to the difficulty of distinguishing between actual transfers and other compounding factors, the record of EU aid to Greece should not be considered positive. The extent of the aid has meant that financial transfers have been seen as an end in themselves: as being the main force for modernisation. By directing structural and cohesion largely towards physical capital, the EU set Greece on a development path dependent on exogenous support. Above all, EU aid has strengthened the position of intermediaries and rent-seeking elements in the Greek economy. Intermediaries and rent-seekers have been largely but not exclusively Greek. The Siemens and Ferrostaal slush funds used to bolster exports to the periphery have not been adequately brought to justice.[17] Practices linked to the inter-European arms trade, a Danegeld for our times, remain largely invisible.[18] "Remember those helicopters, Monsieur l'Ambassadeur": successive governments of Greece made sure they did remember. Even on occasions when EU support has been properly directed, the result has been to release Greek government spending for patronage and other political purposes. There is therefore a positive correlation between EU aid and the size of the Greek public sector.

Given the trap into which Greeks allowed themselves to fall after the incorporation of their unreformed economy into the eurozone, and the EU's role in dictating Greek policies and politics in the present, the EU shares a large part of the onus for the creation of a viable framework for Greece to emerge from the crisis. The EU must be firm when it comes to the implementation of its aid programme, but the programme's objectives should also be redefined. The role of civil society, and of the European Commission in the planning, oversight and implementation of projects, should be increased. EU policies should focus not on investments in physical capital but on structural reform. This means, above all, strengthening institutions: bolstering administrative efficiency – especially with regard to juridical, tax and planning authorities – and resource efficiency, including protecting the environment. The widespread sale of land and the destruction of Greece's environment will lead to a form of post-Sovietisation, as attitudes towards state authority and the EU grow increasingly anarchic; a growing gap between official rules and unofficial practices will be the inevitable result.

A "Task Force for Greece" under the auspices of the Commission has been established whose aim is to increase absorption rates, which now stand at less an a third of the total for the 2007-2013 period. Given the circumstances, the decision to reduce Greek co-funding of projects to a token 5 per cent should be commended. Johannes Hahn, European Commissioner for Regional Policy, has proposed that the Task Force supply funds directly to viable enterprises suffering due to the liquidity problems of the Greek market, a first for EU Structural and Cohesion Funds. Still it should be noted that the Structural and Cohesion Funds are being used to stimulate growth and preserve employment in the short term, never their aim, but frequently their practical impact. But if it is the myriad practices of the short term that bear upon medium- and long-term development, then the EU should be calling for a clean break with the consumption and construction fuelled practices that led Greece to the current crisis, not administering another, bigger dose of the same drug.

To be fair, the Commission has limited room to manoeuvre. With expansionary policies on a pan-European level having been ruled out, EU funds constitute the only available tool to foster growth in Greece. The Task Force will emphasise the reform of the Greek state, and will hopefully pay attention to local as well as central government, liaising with elected local councils to create strategic plans for sustainable growth in each region. Still, such policies are not sufficient. Without determined action by the countries of the centre to prevent Europe-wide recession and a collapse of the euro, the reform process in Greece and elsewhere will be prematurely extinguished. Contrary to much recent rhetoric,[19] Eurobonds, correctly designed, would enhance a pan-European reformist agenda. In Greece there is an increasing danger that the requirements of fiscal contraction will lead to a broken state, a broken environment and a humiliated society. As a manifesto signed by prominent German Green and Social Democrat politicians makes clear, austerity programmes are not enough: "Germany now holds the key to the future of European integration and the prosperity of 300 million people in the euro area. It would be fatal if Europe were to founder on the narrow-mindedness of a German government."[20]

Angela Merkel has gone out of her way to stress that the current crisis is not a sprint but a marathon, an unfortunate metaphor given that the first Marathon ended with its runner, Phidippides, dead. However, if Merkel is right, Greece should not sacrifice her long-term advantages, her natural and cultural environment, in order to reduce the risk of contagion to the centre. Preserving Europe's environmental and cultural heritage is as important as rescuing her banking system. Moreover, the EU-IMF policy mix that pushes construction as the main source of growth is actually value destroying.[21] Properly understood, the set of rules governing debt and those governing environmental protection are not incompatible: good debt management, social protection and environmental and cultural conservation are all elements in sustainable development. The combination of these elements could, over the long-term, make Germany a model for other European countries. It is the lack of all three elements that is threatening Greece today.

Both Braziliero and Sotiris Goritsas' other classic, the road movie Balkanizater, depict dystopias. Here on the periphery we have spent much of the past century dreaming of Europe – utopian font of Enlightenment, order and progress. Modernisation has long been coterminous with that ugly word, "Europeanisation". And yet, as the title Braziliero suggests, we are shaking to the tunes of Latin America, at least as that continent was imagined a decade ago. Today, Latin America has emerged from its debt crises. Brazil, post Lula, is booming. Asked recently about the situation in Greece, Goritsas retorted: "This experience [...] provides outstanding material for a film. [...] Tired of unrestrained consumerism [...] I had hoped the crisis would help us recover lost values [...] but what is happening is not what I expected. A state of violence is on the increase, both in Greece and Europe".[22] Perhaps Goritsas' next film will be named after our own increasingly dark continent, "Europe".

 

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Αναβάθμιση, όχι υποβάθμιση υπηρεσιών υγείας


ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ - ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΕΙ – ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ! 

Το Γενικό Νοσοκομείο «Πατησίων» είναι ένα συνοικιακό νοσοκομείο που όμως προσφέρει για πολλά χρόνια υψηλού επιπέδου ιατρικές υπηρεσίες στους περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους της Β.Δ. Αττικής και ιδιαίτερα των Δήμων Αθηναίων, Αγ. Αναργύρων, Καματερού, Ιλίου, Γαλατσίου, Ν. Φιλαδέλφειας, Ν Χαλκηδόνας, Ν. Ιωνίας, Ηρακλείου, Μεταμόρφωσης, χωρίς να δημιουργεί ελλείμματα, χάρη σε μία συνετή και ορθολογική διαχείριση. Παρόλα αυτά, το Υπουργείο Υγείας προχωράει σε μείωση των κλινών του νοσοκομείου από 150 σε 100 (με απόφαση του πριν δυο μήνες), και τώρα σε 80, τη στιγμή μάλιστα που μόλις πριν λίγες μέρες έχει αποφασιστεί η αύξηση του αριθμού των εφημεριών του και ενώ είναι αποκλειστικά συνδεδεμένο με νοσοκομείο (το Γενικό Ογκολογικό Κηφισιάς), το οποίο δεν πραγματοποιεί γενικές εφημερίες! Επίσης, δεν φαίνεται να ανανεώνονται ή να αντικαθίστανται από το Υπουργείο οι συμβάσεις των 9 επικουρικών γιατρών που λήγουν στις 15 Ιανουαρίου 2012. Σύμφωνα με το Σωματείο και την Επιτροπή Αγώνα των Εργαζομένων του Γ.Ν. Πατησίων, οι παράλογες αυτές αποφάσεις του Υπουργείου θέτουν σε κίνδυνο την ποιότητα του έργου του νοσοκομείου, ενώ θα έχουν ως αποτέλεσμα και τη μείωση των εφημεριών στις μισές ημέρες του έτους και μάλιστα σε μία περιοχή που υποφέρει ιδιαίτερα από την κρίση και την φτώχεια.

Η δημόσια υγεία θα έπρεπε να προστατεύεται κατά προτεραιότητα. Οι κατά κεφαλή ιδιωτικές δαπάνες των ελλήνων για θέματα υγείας είναι οι υψηλότερες παγκοσμίως. Ιδιαίτερα σε μια εποχή οικονομικής και κοινωνική κρίσης, ανεργίας και μεγάλης υποβάθμισης των εισοδημάτων, θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα της πολιτικής η αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, ώστε να μην υποχρεώνονται οι πολίτες να καταβάλουν υψηλές δαπάνες για ένα σημαντικό κοινωνικό αγαθό μέσα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό τους που συρρικνώνεται δραματικά. Και να ήθελαν οι πολίτες να πληρώνουν από την τσέπη τους για την υγείας τους, χρήματα δεν υπάρχουν και οι ιδιωτικές κλινικές έχουν καταστεί απρόσιτες για τους περισσότερους.

Ένα νοσοκομείο που λειτουργεί σωστά και προς όφελος των πολιτών, δεν έχει χρέη και βρίσκεται σε μια περιοχή που εμφανίζει έτσι κι αλλιώς τεράστια ελλείμματα υποδομών υγείας, υποβαθμίζεται σήμερα με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε το πώς συμβαδίζει η κατ’ επανάληψη διαπίστωση του κ. Λοβέρδου για την αύξηση κατά 30% της προσέλευσης των πολιτών στα δημόσια νοσοκομεία, με την επιμονή του για υποβάθμισή του σημαντικού ρόλου του νοσοκομείου Γ.Ν.Α. «Πατησίων» σταδιακά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Οι πράξεις μιλάνε από μόνες τους: αδιαφορία για ανανέωση των συμβάσεων των επικουρικών γιατρών ή τη μεταφορά γιατρών από άλλες μονάδες του ΙΚΑ που έκλεισαν ή την πρόσληψη των γιατρών που έχουν επιλεγεί από το ΑΣΕΠ αλλά δεν διορίζονται.
Ο Υπουργός Υγείας φαίνεται ότι αντιμετωπίζει τα θέματα υγείας μόνο μέσα από μια οπτική κυνικής δημοσιονομικής πολιτικής και …ας κόψουν τον λαιμό τους οι πολίτες. Η υγεία είναι ένα αναντικατάστατο αγαθό και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο με δημοσιονομικά κριτήρια. Όμως, όπως έχει δείξει και η επιτυχημένη προσπάθεια άλλων χωρών αλλά και του συγκεκριμένου νοσοκομείου, θα μπορούσαν παράλληλα με την αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας για τους πολίτες να επιτευχθούν και δημοσιονομικοί στόχοι με εξορθολογισμό των δαπανών σε κρίσιμους τομείς. Τα οικονομικά στοιχεία του Γ.Ν.Α. «Πατησίων» επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος, ενώ συγκεκριμένες προτάσεις έχουν κατατεθεί από τους εργαζόμενους.

Στην προσπάθεια των εργαζομένων και των κατοίκων όχι μόνο να κρατήσουν το Γενικό Νοσοκομείο «Πατησίων» αλλά και να αναβαθμίσουν τις υπηρεσίες υγείας, από την πρόληψη μέχρι την περίθαλψη και σε συνεργασία με την αυτοδιοίκηση, προς όφελος των πολιτών, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ συμπαραστεκόμαστε ενεργά με συνέπεια και συνέχεια. Οι τοπικές οργανώσεις των ΟΠ Βορειο-Δυτικής Αττικής έχουν οργανώσει δημόσιες συζητήσεις, συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις και συνεντεύξεις τύπου, έχουν φέρει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων με πρωτοβουλία και του πράσινου Δημοτικού Συμβούλου κ. Φ. Δραγούμη, έχουν λειτουργήσει ως πολιτικός χώρος που επιδιώκει λύση και όχι εκμετάλλευση του θέματος. Θυμίζουμε ότι τα Δημοτικά Συμβούλια των γύρω δήμων έχουν εκδώσει ομόφωνα ψηφίσματα συμπαράστασης, ενώ τόσο κατά την επίσκεψή του στο Γ.Ν.Α. «Πατησίων» όσο και κατά τις δυο συζητήσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο Δήμαρχος Αθηναίων δεσμεύτηκε να υποστηρίξει και να προωθήσει τα αιτήματα των εργαζομένων για προσλήψεις γιατρών και ανάκληση της απόφασης για μείωση των κλινών, ώστε να αποτραπεί το αναγκαστικό κλείσιμο του Νοσοκομείου. Ο Υπουργός «Υγείας» ακούει, όμως;

Θεματική Ομάδα Υγείας και η Πολιτική Κίνηση ΟΠ Βορειοδυτικής Αθήνας

- Αλληλεγγύη στο Γ.Ν."Πατησίων"
- ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ
- ΨΗΦΙΣΜΑ ΔΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ– ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ
- Κινητοποίηση για βιώσιμη πολιτική υγείας στη ΒΔ Αττική
- Δημόσια συζήτηση "πολιτική υγείας, νοσοκομεία, αυτοδιοίκηση"



Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Αλληλεγγύη στο Γ.Ν."Πατησίων"

Στις 19/12/2011 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου στο Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων από το Σωματείο, την Επιτροπή Αγώνα και τους Διευθυντές των Υπηρεσιών του Νοσοκομείου.
Παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος Ν. Ιωνίας, επικεφαλής παρατάξεων και Δημοτικοί Σύμβουλοι από τους δήμους Αθηναίων – Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας και αντιπρόσωποι λαϊκών συνελεύσεων.
Εκφράστηκε απ΄ όλους η πλήρης αντίθεση στην πρόσφατη Υπουργική απόφαση που μειώνει τις κλίνες του Γ. Ν. Πατησίων από 100 σε 80. 
Τονίστηκε επίσης η ανάγκη άμεσης κάλυψης κενών θέσεων γιατρών διότι διαφορετικά το Νοσοκομείο αδυνατεί να παρέχει ασφαλή ιατρική κάλυψη.
Ζητήθηκε η συμπαράσταση όλων στον αγώνα για να συνεχίσει  το Γ.Ν. Πατησίων την απρόσκοπτη λειτουργία με ενίσχυση και ανάπτυξη των υπηρεσιών και η συμμετοχή τους στην συγκέντρωση έξω από το Νοσοκομείο την Τετάρτη 21/12/2011 ώρα 6.00μ.μ. 
Στην σύντομη παρέμβασή μου, επισήμανα την υποστήριξη των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ στις κινητοποιήσεις για αναβάθμιση των πολιτικών και υπηρεσιών υγείας στην περιοχή, τόσο σε επίπεδο πρόληψης και πρωτοβάθμιας φροντίδας, όσο και περίθαλψης, αποκατάστασης της υγείας και τόνισα: "Σε εποχή κρίσης, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, είναι παράλογο παράλληλα με την αφαίρεση εισοδημάτων να προωθείται και η υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και των κοινωνικών υποδομών.Οι πολίτες στη  χώρα μας έχουν τις πιο υψηλές κατά κεφαλή δαπάνες από την τσέπη τους (ιδιωτικές δαπάνες υγείας των νοικοκυριών) και αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να προωθηθεί μια μεταρρύθμιση στις πολιτικές υγείας, όχι μια πολιτική περαιτέρω υποβάθμισης του δημόσιου συστήματος υγείας. Η υγεία είναι η πρώτη προτεραιότητα για κάθε οικογένεια και θα έπρεπε να είναι η πρώτη προτεραιότητα για την κάθε κυβέρνηση. Σήμερα, όμως, που ο πολίτες δεν μπορεί πλέον να πληρώνει από την τσέπη του για βασικά αγαθά, όπως η υγεία, θα έπρεπε να είναι πρώτη προετραιότητα για την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα το πως θα επεκταθούν και θα αναβαθμιστούν οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας ώστε να εξισορροπηθεί τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό η δραματική αφαίρεση εισοδημάτων από τα νοικοκυριά. Είναι απαράδεκτη η πολιτική που απαξιώνει και υποβαθμίζει ένα νοσοκομείο σαν και το ΓΝ "Πατησίων" που και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες προσφέρει και δεν έχει ελλείμματα λόγω μιας συνετής κι αποτελεσματικής διαχείρισης που έχει πετύχει. Η προστασία του Γ.Ν."Πατησίων" πρέπει να είναι υπόθεση όχι μόνο του προσωπικού του νοσοκομείου και των γύρω δημοτών ή Δήμων αλλά και όλης της κοινωνίας στην Αττική"

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΟΗΕ: οι μετανάστες βοήθεια, όχι βάρος για τις χώρες

Μήνυμα του Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν

Mύθος ότι οι μετανάστες αποτελούν βάρος. Στην πραγματικότητα προσφέρουν τεράστια βοήθεια στις χώρες υποδοχής.

"Η μετανάστευση επηρεάζει όλες τις χώρες. Στον ίδιο βαθμό επηρεάζουν οι μύθοι και οι λανθασμένες αντιλήψεις σχετικά με τις συνέπειές της.

Υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με τη μετανάστευση.

Ένας τέτοιος μύθος είναι ότι οι μετανάστες είναι βάρος. Στην πραγματικότητα, οι μετανάστες προσφέρουν τεράστια βοήθεια στις χώρες υποδοχής. Ως εργαζόμενοι, φέρνουν τις δεξιότητες τους. Ως επιχειρηματίες, δημιουργούν θέσεις εργασίας. Ως επενδυτές, εισάγουν κεφάλαια. Στις προηγμένες ή στις αναδυόμενες οικονομίες, διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στη γεωργία, στον τουρισμό και στην οικιακή εργασία. Οι μετανάστες συχνά φροντίζουν τα νεότερα και τα πιο ηλικιωμένα μέλη της κοινωνίας.

Οι άνθρωποι θεωρούν έγκλημα την παράνομη μετανάστευση. Πολλοί νομίζουν ότι οι μετανάστες χωρίς τα κατάλληλα έγγραφα αποτελούν κίνδυνο για την κοινωνία και πρέπει να βρίσκονται υπό κράτηση ή πιστεύουν ότι όλες οι γυναίκες που μεταναστεύουν για να εργαστούν σε θέσεις χαμηλών προσόντων είναι θύματα της εμπορίας ανθρώπων.

Αυτές και άλλες αστήριχτες αντιλήψεις οδηγούν στην υιοθέτηση μεταναστευτικών πολιτικών που είναι στην καλύτερη περίπτωση άσχετες ή ακόμη και επικίνδυνες.

Τα κράτη έχουν το κυριαρχικό προνόμιο να διαχειρίζονται τα σύνορά τους. Έχουν όμως και το καθήκον να τηρούν τις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις τους. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όλα τα άτομα, χωρίς διακρίσεις και ανεξάρτητα από την εθνικότητα ή το νομικό καθεστώς, πρέπει να απολαμβάνουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Κανένας μετανάστης δεν πρέπει να προωθείται σε ένα μέρος όπου θα υποβληθεί σε βασανιστήρια. Κάθε μετανάστρια πρέπει να έχει πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, συμπεριλαμβανομένης της αναπαραγωγικής περίθαλψης. Κάθε παιδί-μετανάστης πρέπει να μπορεί να πάει στο σχολείο.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας, ούτε είναι η ανταμοιβή για την υπακοή στους μεταναστευτικούς κανόνες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ατόμου, συμπεριλαμβανομένων των 214 εκατομμυρίων διεθνών μεταναστών του κόσμου, όπως και των μελών των οικογενειών τους.

Σαράντα πέντε χώρες έχουν επικυρώσει τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Μεταναστών Εργαζομένων και των Μελών των Οικογενειών τους. Καλώ όλες τις χώρες να υπογράψουν αυτή τη σημαντική συνθήκη ως απτή επιβεβαίωση της δέσμευσής τους για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των μεταναστών που βρίσκονται στο έδαφός τους.

Όταν τα δικαιώματά τους παραβιάζονται, περιθωριοποιούνται και αποκλείονται, οι μετανάστες δεν μπορούν να συμβάλλουν οικονομικά ή κοινωνικά στις κοινωνίες που αφήνουν πίσω τους ή σε αυτές που εισέρχονται. Ωστόσο, όταν υποστηρίζονται από σωστές πολιτικές και από την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η μετανάστευση μπορεί να αποτελέσει μια δύναμη για το καλό τόσο των ατόμων όσο και των χωρών προέλευσης, διέλευσης ή προορισμού.

Ας δώσουμε νόημα στη Διεθνή Ημέρα Μεταναστών κάνοντας δημιουργικά βήματα για να μετατρέψουμε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο σε δύναμη προόδου."


http://www.un.org/en/events/migrantsday/

About migration: Secretary-General’s Message for 2011

Migration affects all countries – and so do myths and misperceptions about its impact.
There are many false assumptions surrounding migration. 

One such myth is that migrants are a burden.  In reality, migrants make vast contributions to host countries.  As workers, they bring skills.  As entrepreneurs, they create jobs.  As investors, they bring capital.  In advanced and emerging economies, they play an indispensible role in agriculture, tourism and domestic work.  Migrants often care for the youngest and oldest members of society. 

People view irregular migration as a crime.  Many think migrants who lack proper documents are a danger to society and should be detained, or that all women who migrate to take up low-skilled jobs have been trafficked. 

These and other unfounded beliefs lead to the adoption of migration policies that are irrelevant at best or even dangerous. 

States have the sovereign prerogative to manage their borders.  But they also have the duty to abide by their international legal obligations.  Under international human rights law, all persons, without discrimination and regardless of nationality or legal status, are entitled to enjoy fundamental human rights.  No migrant should be sent back to a place where he or she will be tortured.  Every migrant woman should have access to health care, including reproductive health care.  Every migrant child should be able to go to school. 

Human rights are not a matter of charity, nor are they a reward for obeying immigration rules.  Human rights are the inalienable entitlement of every person, including the world’s 214 million international migrants as well as their family members.

Forty-five countries have ratified the International Convention on the Rights of All Migrant Workers and Members of their Families.  I call on all others to join this important treaty as a concrete affirmation of their commitment to protect and promote the human rights of all migrants on their territories.

When their rights are violated, when they are marginalized and excluded, migrants will be unable to contribute either economically or socially to the societies they have left behind or those they enter.  However, when supported by the right policies and human rights protections, migration can be a force for good for individuals as well as for countries of origin, transit and destination. 

Let us give meaning to International Migrants Day by taking constructive steps to leverage this global phenomenon into a force for progress.

Ban Ki-moon

Συνάντηση ΟΠ Βορειο-Δυτικής Αττικής


Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ Βορειο-Δυτικής Αττικής σας προσκαλούν σε μια συνάντηση - συζήτηση των μελών και φίλων με στόχο την ανάληψη-στήριξη πρωτοβουλιών δράσης , την Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου, ώρα 18.30 - 21.30, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, στο συγκρότημα Γκράβας, Ταϋγέτου 60,  Α.Πατήσια/Γαλάτσι
 
Το πρόγραμμα της συνάντησης:

18.30-19.30: Κοινωνική αλληλεγγύη την εποχή της κρίσης
-          Σπύρος Ψύχας: Άστεγοι, πρόσφυγες και Ξενώνας ΗΩΣ, που δημιούργησε πριν 11 χρόνια στα Κάτω Πατήσια το σωματείο "Εθελοντική Εργασία Αθήνας”,
-     Στράτος Τσελάς, κινητοποίηση για να μην υποβαθμιστούν οι υπηρεσίες υγείας του Γενικού Νοσοκομείου Α.Πατησίων – νέες μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης στις υπηρεσίες υγείας 
-       Μανώλης Πούλιος, πρωτοβουλία για κοινωνικά φροντιστήρια για μαθητές που έχουν ανάγκη στήριξης
-          Πολύνα Γκιόκα, κοινωνικές επιχειρήσεις και κοινωνική οικονομία
-          Θοδωρής Μαυρίδης, εκπρόσωπος του Δικτύου Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης Μαγνησίας: ανταλλακτική οικονοµία και Τοπική Εναλλακτική Μονάδα
-  Έφη Μπαλτατζή: οργάνωση της αλληλεγγύης προς τους μαθητές που έχουν ανάγκη, συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα και τους γονείς.

19.30-20.00: - Συζήτηση για πρωτοβουλίες που μπορούμε να προωθήσουμε το επόμενο διάστημα σε τοπικό επίπεδο. 
 - Προετοιμασία εκδήλωση-συζήτηση αρχές Ιανουαρίου 2012 με θέμα καλά παραδείγματα αλληλεγγύης στο χώρο της εκπαίδευσης

20.00-20.30: Ενημέρωση- συζήτηση για προετοιμασία των ΟΠ για τις εκλογές
-          Τάσος Κρομμύδας, συν-εκπρόσωπος ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ: εκλογικό συνέδριο Ιανουαρίου, προετοιμασία για τις εκλογές

 20.30 – 20.45: Βελτίωση της οργάνωσης των ΟΠ τοπικά / ευρωκοινοβούλιο / προεκλογική καμπάνια - Νίκος Χρυσόγελος: Βελτίωση της οργάνωσης μας στην Βορειο-Δυτική Αττική, ενημέρωση και συζήτηση για την σύνδεση της τοπικής παρέμβασης με την δουλειά στο Ευρωκοινοβούλιο. Εκπαίδευση, επιμόρφωση στελεχών. Προεκλογική προετοιμασία