Η συζήτηση για το Δήμο Αθηναίων ...

Από το blog του Κωστή Παπαϊώαννου για την υποψηφιότητα του Γ.Καμίνη για το Δήμο Αθηναίων http://antiphono.wordpress.com/

Η αποτυχία της δημοτικής αρχής στην Αθήνα είναι πασιφανής και οι γραμμές αυτές γράφονται με δεδομένη την προσωπική εκτίμηση ότι ο Δήμος πρέπει να γυρίσει σελίδα. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι το αν θέλουμε αλλά με ποιους όρους θέλουμε να επιτευχθεί αυτό.
Υπάρχει κατ’ αρχάς ο παραδοσιακός τρόπος, δηλαδή τα δυο μεγάλα κόμματα να αντιπαρατεθούν μέσω αμιγώς κομματικών υποψηφιοτήτων. Η προϊστορία δείχνει ότι τα ψηφοδέλτιά τους θα είναι μίγμα από κομματικά στελέχη και μιντιακές περσόνες, τα προγράμματα των υποψηφίων θα συνταχθούν πρόχειρα και εκ των ενόντων, δεν θα διαβαστούν από κανέναν, δεν θα επηρεάσουν καμιά ψήφο και δεν θα εφαρμοστούν στο ελάχιστο. Οι δημοτικές εκλογές δεν θα κινητοποιήσουν, δεν θα απελευθερώσουν καμιά δύναμη αυτής της πόλης. Με άλλα λόγια, θα συγκρουστούν για άλλη μια φορά οι (γερασμένοι και αποδεκατισμένοι πλέον) κομματικοί στρατοί και στο τέλος θα μάθουμε το αποτέλεσμα στις οθόνες μας.
Τις τελευταίες ημέρες έχει διαφανεί και ένας άλλος τρόπος, με την πρόταση υπερκομματικής υποψηφιότητας του κ. Καμίνη. Πέρα από τα γνωρίσματα της ίδιας της υποψηφιότητας, δηλαδή τον αποδεδειγμένο σεβασμό στους θεσμούς, την άριστη γνώση της δημόσιας διοίκησης, τον συγκροτημένο λόγο και μια αντίληψη περί πολιτικής που δεν μένει στο επικοινωνιακό φαίνεσθαι αλλά εστιάζει στην ουσία της πολιτικής πράξης, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη και την πολιτική συγκυρία. Και οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί ότι η σημερινή συγκυρία περισσότερο από κάθε άλλη επιτρέπει στους πολίτες να υπερβούν τις κομματικές περιχαρακώσεις και να αποτελέσουν μοχλό εξελίξεων. Με την έννοια αυτή η υποψηφιότητα Καμίνη μπορεί να κινητοποιήσει ανενεργές έως τώρα δυνάμεις της Αθήνας, τις οποίες δεν αφορά (άλλη) μια κομματική υποψηφιότητα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στα κομματικά επιτελεία εξετάζονται τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων. Με άλλα λόγια, ενώ υπάρχει η ελπίδα για κάτι καινούριο στο Δήμο, εκείνοι με γνώμονα το παλιό προσπαθούν να χωρέσουν ευρύτερες κοινωνικές δυναμικές στο στενό πλαίσιο των μετρήσεων αναγνωρισιμότητας και δημοφιλίας. Πρόκειται για την παλιά, ασφαλή και δοκιμασμένη συνταγή χαμηλού (υποτίθεται) ρίσκου που επιδιώκει απλώς αλλαγή κομματικής φρουράς στο Δήμο και επιτρέπει σαφέστερη μέτρηση των κομματικών δυνάμεων. Αμφίβολο όμως αν αυτή η οπτική λαμβάνει υπόψη την πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει την πόλη. Αμφίβολο αν μπορεί να γεννήσει έναν εναλλακτικό τρόπο διοίκησης εκεί όπου μέχρι σήμερα βασιλεύουν οι πελατειακές σχέσεις και η οικογενειοκρατία, οι χρυσές πολυθεσίες, η αντίληψη της δημαρχίας ως γκλάμορους κοσμικού γεγονότος.
Για τους λόγους αυτούς, όσοι ενεργοί πολίτες πιστεύουν ότι χρειάζονται υποψηφιότητες που κινητοποιούν και δεν αδρανοποιούν, που ανοίγουν προοπτικές κοινωνικών ζυμώσεων και δεν περιχαρακώνουν, πρέπει να κινηθούν τώρα δημιουργώντας και αποτελώντας τη δυναμική νέων συσχετισμών στο Δήμο.