Οικολόγοι Πράσινοι και πιθανές (;) συνεργασίες

Οικολόγοι Πράσινοι και πιθανές(;) εκλογικές συμμαχίες
Ένα πολιτικό κείμενο του Νίκου Χρυσόγελου*

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει ξεκινήσει και στο διαδίκτυο με βάση το ερώτημα που θέτουν φίλοι/ες μας, και ενδιαφερόμενοι πολίτες και οι δημοσιογράφοι: «αν μπείτε στη Βουλή, δεν θα μπορεί μάλλον να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς τη συνεργασία κομμάτων. Ποια είναι η θέση σας για τυχόν συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα;».

Το πρωτεύον αυτή τη στιγμή είναι φυσικά να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μεγαλύτερη επιρροή και να εκπροσωπηθούμε με ισχυρή ομάδα στην Ευρωβουλή και στην ελληνική Βουλή. Η συζήτηση είναι μάλλον πρωθύστερη αν και αντιπροσωπεύει πραγματικά πολιτικά διλήμματα. Κατ΄ αρχή ως Οικολόγοι Πράσινοι επιδιώκουμε βαθιές και ουσιαστικές αλλαγές στην πολιτική, την κοινωνία και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, που θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος, μια οικολογικά και κοινωνικά βιώσιμη οικονομική δραστηριότητα και ένα μοντέλο διακυβέρνησης που δίνει ενεργό ρόλο στον πολίτη και την κοινωνία των πολιτών. Το πιο πιθανόν κατά αρχή είναι να είμαστε μια δύναμη δημιουργικής αντιπολίτευσης, δηλαδή ένα πολιτικό κόμμα που τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία δεν ασκεί μόνο κριτική και δεν αρνείται απλώς, αλλά καταθέτει προτάσεις και προτείνει λύσεις που επιδιώκουμε να κερδίζουν την πλειοψηφία και να οδηγούν στην επίλυση προβλημάτων.

Με αυτή την στρατηγική είμαστε μια δημιουργική δύναμη αλλαγών για τη βιωσιμότητα, για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, για τη βελτίωση της δημοκρατίας και την οικολογική στροφή των επιμέρους πολιτικών από όποια θέση και αν βρισκόμαστε, με όποιο εκλογικό ποσοστό και αν έχουμε. Είναι κάτι που έχει αποδειχτεί τόσο στο ευρωκοινοβούλιο όσο και σε διάφορες χώρες όπου οι πράσινοι έχουν σημαντική παρουσία. Η είσοδος των Οικολόγων Πράσινων στη Βουλή και η συγκρότηση μιας αξιόλογης κοινοβουλευτικής ομάδας θα αλλάξει έτσι και αλλιώς τις σημερινές πολιτικές ισορροπίες και θα μετατοπίσει την πολιτική συζήτηση προς τα σημερινά προβλήματα και τις αναγκαίες σήμερα πολιτικές και πρακτικές λύσεις.

Πάντως δεν μπορούμε να μην συζητάμε δημόσια και άλλες προοπτικές που κάποια στιγμή η πολιτική πραγματικότητα μπορεί να μας θέσει, αργά ή γρήγορα. Και μια τέτοια συζήτηση αφορά την πιθανότητα συνεργασιών. Η συζήτηση περί συνεργασίας έχει προφανώς δύο διαστάσεις. Η μία αφορά στην προεκλογική συνεργασία με κάποιο κόμμα και η άλλη την πιθανότητα κυβερνητικών συνεργασιών. Είναι σαφές ότι αποκλείεται μια προεκλογική συνεργασία, μια και έχουμε ξεκαθαρίσει ότι αποτελούμε μια διακριτή πολιτική οντότητα, με χαρακτηριστικά που δεν εντάσσονται στον παλιό άξονα δεξιά-αριστερά.

Μετεκλογικά, ρωτούν πολλοί και είναι πραγματικό το ερώτημα, “αν εσείς γίνετε το έκτο κόμμα που θα μπει στη Βουλή, τότε είναι σχεδόν απίθανο με τα σημερινά δεδομένα να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς συνεργασίες. Τι θέση θα πάρετε σε μια τέτοια περίπτωση, θα συμμετάσχετε σε κάποια κυβέρνηση συνεργασίας;”. Πάνω σε αυτό το ερώτημα και δίλημμα να είμαστε σίγουροι ότι θα παίξουν πολύ τα δύο κόμματα εξουσίας αλλά και η αριστερά (για άλλους λόγους ) ώστε να μην μπορέσουμε να εκπροσωπηθούμε στη Βουλή. Στις εθνικές εκλογές του 2007, είναι κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ που έπαιξε με ένα άλλο δίλημμα (γιατί να ψηφίσετε ΟΠ αφού δεν θα εκλέξουν και θα πάει χαμένη η ψήφος ) και έτσι χάσαμε τουλάχιστον 0,6-0,8%.

Τόσο λοιπόν από άποψη στρατηγικής όσο και από άποψη τακτικής πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και ξεκάθαροι στο πως αντιμετωπίζουμε αυτά τα θέματα.
Κατ΄αρχή πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:

1. Πρώτη προτεραιότητα είναι να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική επιρροή, και να μπούμε οι Οικολόγοι Πράσινοι στη Βουλή και στην Ευρωβουλή, διαφορετικά δεν έχει νόημα η συζήτηση. Επιδιώκουμε λοιπόν να αλλάξουμε τα πολιτικά δεδομένα και να εκπροσωπηθούμε στη Βουλή με τουλάχιστον 8-10 πράσινους βουλευτές και στην Ευρωβουλή με τουλάχιστον 1-2 ευρωβουλευτές. Αυτό από μόνο του θα ταρακουνήσει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και θα προκαλέσει μετατόπιση της κεντρικής πολιτικής συζήτησης για τα θέματα που μας ενδιαφέρουν και θεωρούμε ότι πρέπει να έχουν προτεραιότητα στην πολιτική ατζέντα. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο πια στην ελληνική πολιτική σκηνή αλλά και στην κοινωνία. Είναι γεγονός ότι και μόνο η πολιτική μας παρουσία στις εθνικές εκλογές άλλαξε την (φραστική) στάση των κομμάτων και της κυβέρνησης απέναντι στα περιβαλλοντικά θέματα και υποχρέωσε να μιλάνε για το πόσο ενδιαφέρονται για την προστασία του κλίματος, των δασών κα (βέβαια μένουν στα λόγια, τα έργα δείχνουν άλλα).

2. Εφόσον εκλέξουμε 8-10 βουλευτές ποια θα είναι η πιθανή στάση μας απέναντι στην αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης που θα στηρίζεται σε ένα κόμμα; Δηλαδή αν δεν βγαίνουν τα κουκιά για σχηματισμό κυβέρνησης τι γίνεται; Είμαστε γενικά (σε θεωρητικό επίπεδο κατ’ αρχή) υπέρ συμμετοχής μας σε κυβερνητικές ευθύνες; Και να ναι, κάτω από ποιους όρους; Η συζήτηση αυτή έχει πολύ ενδιαφέρον όχι μόνο για θεωρητικούς λόγους αλλά και γιατί διαμορφώνει μια νέα δυναμική στην κοινωνία μια και θεωρείται σιγά-σιγά αυτονόητο ότι θα είμαστε στη επόμενη Βουλή, ενώ μόλις λίγους μήνες πριν σχεδόν οι πάντες αγνοούσαν την ύπαρξη μας. Πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα από άποψη στρατηγικής και τακτικής ώστε να είμαστε και σοβαροί αλλά και συνεπείς με τις πολιτικές μας απόψεις και τη διαδρομή μας;


Προτείνω μερικά συγκεκριμένα βήματα:

(α) Από άποψη στρατηγικής δεν είμαστε ως ΟΠ ούτε υπέρ της άνευ όρων συμμετοχής μας σε κυβερνήσεις, απλώς για να πάρουμε και εμείς καρέκλες και μέρος στη διανομή προνομίων και εξουσιών αλλά ούτε και υπέρ της άρνησης σε κάθε περίπτωση της συμμετοχής μας σε μια κυβέρνηση. Το κριτήριο μας είναι (πρέπει να είναι) αν μπορούμε να επιφέρουμε βαθιές κοινωνικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές και πολιτικές αλλαγές για τη βιωσιμότητα και μια μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών σε θέματα λήψης αποφάσεων και διαμόρφωσης πολιτικών που επηρεάζουν τη ζωή τους. Η δυνατότητα αλλαγών είναι αυτή που θα πρέπει να μας απασχολήσει σε μια γενικής φύσης συζήτηση για τη συμμετοχή ή όχι σε εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης.

(β) Μπορούμε να λέμε “περιμένετε να αποκτήσουμε εμπειρία και ισχυρή πολιτική βάση για να απαντήσουμε μετά από κάποιες 4ετίες” αν θα συμμετάσχουμε ή όχι σε κυβερνήσεις; Κατά την άποψη μου μια τέτοια απάντηση είναι λάθος από στρατηγική και πολιτική άποψη γιατί είναι σαν να λέμε ότι σήμερα δεν έχουμε πολιτική εμπειρία και τα άλλα κόμματα είναι καλύτερα προετοιμασμένα για να διοικήσουν. Μα δεν ασκούμε κριτική ότι τα κόμματα έχουν διαλύσει το περιβάλλον και την κοινωνία και έχουν διαμορφώσει πρότυπα που είναι απαραίτητο να αλλάξουν άμεσα; Δεν μπορούμε, λοιπόν, την ίδια στιγμή που, δικαίως, ασκούμε αυστηρή αλλά δίκαιη κριτική στο πολιτικό σύστημα, στις κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές επιλογές να απαρνιόμαστε εξαρχής και μόνοι μας τη δύναμη για αλλαγές που εμπεριέχουν και οι ιδέες μας και η δουλειά μας, κυρίως μέσα από την παρέμβαση μέχρι τώρα στην κοινωνία. Έχουμε πετύχει σημαντικές αλλαγές και αυτές είναι συγκεκριμένες, δεν είναι αφηρημένες.

Όταν θα, και αν, προκύψει το θέμα, θα πρέπει να απαντήσουμε χωρίς να υποτιμάμε την πολιτική μας παρουσία αλλά και χωρίς να συμπεριφερόμαστε με αλαζονεία και μικρο-μεγαλισμούς. Ένα βασικό λάθος θα είναι να λέμε εμείς όχι, όποια και αν είναι η πολιτική πραγματικότητα, και μάλιστα να αναλαμβάνουμε εμείς την ευθύνη είτε για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης που θα συνεχίσει την ίδια καταστροφική πολιτική είτε να υπονοούμε ότι εμείς δεν έχουμε στην πράξη προτάσεις που θα αλλάξουν την πολιτική και θα βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων σήμερα. Η δική μας προσέγγιση δεν είναι ότι για να αλλάξουν πράγματα στην πολιτική και την καθημερινότητα πρέπει να γίνουμε κόμμα του 30%, και άρα μέχρι τότε προετοιμαζόμαστε για την μεγάλη ανατροπή. Η δική μας προσέγγιση είναι ότι δημιουργούμε κοινωνικές πλειοψηφίες, πείθουμε για αλλαγές, διεκδικούμε αυτές οι πολιτικές προτάσεις να μπαίνουν στο κέντρο της πολιτικής ακόμα και αν εμείς είμαστε σε εκλογικό επίπεδο ένα κόμμα της τάξης του 3,5-10%.

(γ) Εκ των πραγμάτων, όμως, πρέπει να απαντάμε ουσιαστικά και με βάση τις πολιτικές αρχές μας στα ερωτήματα που θέτει κάθε φορά η πολιτική πραγματικότητα. Παρά τη θέση μας για εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, πόσο πιθανό είναι αυτό το σενάριο στις επόμενες εκλογές με την προϋπόθεση ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι θα ξεπεράσουν το όριο του 3% και θα εκλέξουν βουλευτές; Μια τέτοια προοπτική δεν σημαίνει ότι αυτομάτως θα τεθεί σε εμάς το ερώτημα να συμμετάσχουμε σε κυβέρνηση συνεργασίας. Αλλά και αν μας τεθεί το ερώτημα, εμείς ως Οικολόγοι Πράσινοι είναι που πρέπει να αντιστρέψουμε το ερώτημα και να ζητήσουμε από τους ενδιαφερόμενους να απαντήσουν κατά πόσο θα ήταν έτοιμοι να κάνουν βαθιές αλλαγές τόσο στα κεντρικά θέματα της πολιτικής ατζέντας τους όσο και του μοντέλου διακυβέρνησης. Η δικιά μας απάντηση θα έπρεπε να εξαρτιέται από την φερεγγυότητα, την αξιοπιστία, την αλλαγή περιεχομένου και την δέσμευση για θεσμικές αλλαγές που θα ευνοούσαν ένα συμμετοχικό μοντέλο διακυβέρνησης.

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, οι πολίτες που θα ψήφιζαν ΟΠ επιθυμούν να αλλάξει ριζικά αυτό το σε σήψη δικομματικό σύστημα διαφθοράς και οικολογικής καταστροφής και δεν θα εμπιστεύονταν την ψήφο τους σε εμάς, αν εμείς απλώς επιδιώκαμε να συμμετάσχουμε στην διανομή της πίτας σε περισσότερα κομμάτια για να πάρουμε και εμείς ένα κομματάκι. Είναι σήμερα τα κόμματα εξουσίας έτοιμα για βαθιές τομές και αλλαγές; Με τα σημερινά δεδομένα κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό. Τα δύο κόμματα εξουσίας απλώς θέλουν την καρέκλα της εξουσίας και ότι αυτό συνεπάγεται (πελατειακές σχέσεις, εξουσία, χρήμα). Το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ αντιπροσωπεύουν έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από τον δικό μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφενός δεν έχει ξεκαθαρίσει τις πολιτικές προτάσεις του και αφετέρου θέλει να συγκεντρώσει γύρω του ετερόκλητες ομάδες για να περάσει στη δεύτερη θέση, να ανέβει στην κομματική κλίμακα.

Με ένα τέτοιο σκηνικό - αν δεν αλλάξει - είναι απίθανο να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση συμμετοχικής διακυβέρνησης στηριγμένη σε μια δημόσια συμφωνημένη προγραμματική πρόταση που θα δεσμεύει τα κόμματα που θα συμμετείχαν σε αυτήν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι στην πολιτική δεν γίνονται ανατροπές. Αν πιστεύαμε ότι τίποτα δεν αλλάζει θα καθόμασταν ήσυχα στον καναπέ μας. Για παράδειγμα έναν μόλις χρόνο πριν σχεδόν όλοι αγνοούσαν την παρουσία των ΟΠ αλλά και τα τότε μέλη των Οικολόγων Πράσινων μπορεί να ήταν ευχαριστημένα αν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε π.χ 0,8% στις εθνικές εκλογές και 1,5% στις επόμενες ευρωεκλογές.

Στην πολιτική η εξέλιξη δεν είναι πάντα ευθύγραμμη. Σήμερα κάτι τέτοιο μοιάζει πολύ λίγο. Στην περίπτωση, λοιπόν ανατροπών, και αν δεν υπάρξουν άλλες λύσεις (που είναι πιθανότερες μια και αντιστοιχούν στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα, πχ κυβέρνηση ΝΔ - ΛΑΟΣ, ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) θα μπορούσαμε - κάτω από τις προϋποθέσεις που έχουν τεθεί στο πλαίσιο ενός αρχικού διαλόγου (π.χ. 6 σημεία: τερματισμός πελατειακών σχέσεων, αντιμετώπιση διαφθοράς / διαφάνεια, οικολογική στροφή της οικονομίας, συγκεκριμένο πλαίσιο για προστασία κλίματος - απεξάρτηση από ορυκτά καύσιμα - προώθηση ΑΠΕ, αλλαγή του εκλογικού συστήματος προς αναλογικό, θεσμικές μεταρρυθμίσεις για συμμετοχή των πολιτών στο μοντέλο διακυβέρνησης-συμμετοχική δημοκρατία) να συζητήσουμε την υποστήριξη ενός κυβερνητικού σχήματος;

Ας μην ξεχνάμε ότι οι εναλλακτικές λύσεις είναι πάντα περισσότερες από μία:

1η εναλλακτική πρόταση:
Ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας που θα δεσμευτεί να προωθήσει συγκεκριμένες πολιτικές. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να στηρίξουμε μια κυβέρνηση μειοψηφίας - χωρίς τη συμμετοχή των Οικολόγων Πράσινων σε υπουργικές θέσεις - που θα δεσμεύονταν να εφαρμόσει για παράδειγμα τα 6 σημεία συμφωνίας με τη δική μας πίεση. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει την ψήφο ανοχής μας, δηλαδή θετική ψήφο για σχηματισμό της, θετική ψήφο για όσα συμφωνούμε και αρνητική ψήφο στη Βουλή σε όσα διαφωνούμε. Και αν η κυβέρνηση μειοψηφίας δεν προωθεί τα συμφωνηθέντα, θα μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να άρουμε την ψήφο εμπιστοσύνης. Μια τέτοια λύση δεν είναι απίθανη στο πολιτικό παιχνίδι, και θα ήταν πιο κοντά στην σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας. Μάλιστα θα μπορούσε να είναι η δεύτερη πιο πιθανή περίπτωση, μετά την πρώτη πιο πιθανή περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ-ΛΑΟΣ.

Η υπό όρους υποστήριξη μιας κυβέρνησης συνεργασίας θα μπορούσε να συνδυαστεί με την υποχρέωση διαλόγου όχι μόνο με τους ΟΠ αλλά και με την κοινωνία των πολιτών πριν διαμορφωθούν σοβαρές πολιτικές προτάσεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες, στην υποχρέωση ανάλυσης των περιβαλλοντικών και κοινωνικών συνεπειών κάθε πολιτικής επιλογής, με γενναία υποστήριξη της πράσινης οικονομίας και της ανάπτυξης της κοινωνικής οικονομίας. Αν και δεν είναι πολύ πιθανό κάποιο κόμμα εξουσίας να δεχτεί σήμερα μια τέτοια στροφή με τη δική μας πίεση, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε ως μια πιθανότητα μετά τις εκλογές αργά ή γρήγορα. Σε κάθε περίπτωση θα είναι τα άλλα κόμματα που πιθανώς θα αναλάβουν την ευθύνη να αρνηθούν να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες της εποχής μας για βιωσιμότητα.

2η εναλλακτική πρόταση:
Ψήφο ανοχής σε μια μεταβατική κυβέρνηση μειοψηφίας που θα δεσμευτεί να προωθήσει συγκεκριμένες πολιτικές σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και να αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε μια μεταβατική κυβέρνηση που θα πρέπει να υλοποιήσει συγκεκριμένες αλλαγές μέσα σε καθορισμένο χρονικό διάστημα (π.χ. 1,5- 2 χρόνων) και θα αλλάξει το εκλογικό σύστημα ώστε να γίνει αναλογικό. Στις εκλογές συμμετέχει μια συνεργασία κομμάτων που προτείνει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εναλλακτικής διακυβέρνησης και ζητάει την έγκρισή του από το εκλογικό σώμα ώστε να είναι δεσμευτική η προγραμματική συμφωνία.

3η εναλλακτική πρόταση:
Νομοθετικές πρωτοβουλίες πολιτών και διαμόρφωση επιμέρους πλειοψηφιών στη Βουλή ανεξάρτητη με το ποια είναι η κυβέρνηση. Φαίνεται ότι ωριμάζει και στην Ελλάδα μια νέα πολιτική κουλτούρα σύμφωνα με την οποία οι βουλευτές δεν είναι άβουλα στρατιωτάκια αλλά μπορούν να αναλαμβάνουν πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να ενθαρρυνθεί από τους Οικολόγους Πράσινους ακόμα και στην περίπτωση που δεν συμμετέχουμε σε κάποια συμφωνία κυβερνητικής πλειοψηφίας. (Και με) δική μας νομοθετική πρωτοβουλία στη βουλή και με πρωτοβουλίες κοινωνικές (συγκέντρωση υπογραφών για νομοθετικές πρωτοβουλίες) θέτουμε προτάσεις για προώθηση σε κεντρικό επίπεδο (συμμετοχική διακυβέρνηση, περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες, δικαιώματα κα) δημιουργώντας μια ισχυρή πλειοψηφία με βουλευτές από διαφορετικά κόμματα που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε παρόμοιες πρωτοβουλίες.

4η εναλλακτική πρόταση:
Συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας με την ανάληψη και υπουργικών ευθυνών. Είναι πράγματι η πιο μακρινή, με βάση την σημερινή πραγματικότητα, προοπτική και για να είμαστε ρεαλιστές κανένα κόμμα εξουσίας δεν θα ήθελε σήμερα να δεσμευτεί να συνεργαστεί με τους Οικολόγους Πράσινους με βάση ένα δημόσια συμφωνημένο πρόγραμμα, αλλαγή πολιτικής κουλτούρας, τερματισμό της κατάληψης του κράτους από τα κομματικά στελέχη, εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και διαφάνεια, και κυρίως τομές σε σχέση με τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές πολιτικές.
Το πολιτικό μας σύστημα διέρχεται βαθιά κρίση και τα κόμματα θα χρειαστεί να υποστούν για καιρό ακόμα το σοκ της απομάκρυνσης των ψηφοφόρων από αυτά για να αποφασίσουν να προχωρήσουν σε βαθιές αλλαγές. Αλλά δεν θα είμαστε εμείς που θα αναλάβουμε την ευθύνη της απόρριψης μιας τέτοιας πρότασης εναλλακτικής διακυβέρνησης, αλλά τα άλλα κόμματα. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι στην πρότασή μας που προέκυψε από το συνέδριο του Μαρτίου του 2007, όπου αναφερόμασταν σε ένα τέτοιο σενάριο «εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης με βάση τις αναγκαίες οικολογικές και κοινωνικές αλλαγές», το μεν ΠΑΣΟΚ δεν μας απάντησε ποτέ, έστω για τυπικούς λόγους, ενώ ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να δεχθούν έστω και την δική μας διακριτή παρουσία στο πλαίσιο μιας προεκλογικής συμμαχίας. Το δε ΚΚΕ μας ζήτησε να στείλουμε επιστολή για να εξηγούμε τους λόγους που επιδιώκαμε προεκλογικά μια συνάντηση μαζί τους.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να φοβόμαστε αλλά να έχουμε εμπιστοσύνη στον πολιτικό διάλογο τόσο στο εσωτερικό μας όσο και με την κοινωνία. Δεν είμαστε ούτε αλαζόνες ούτε πεινασμένοι για εξουσία και καρέκλες, αν τα θέλαμε, τα περισσότερα μέλη των Οικολόγων Πράσινων θα μπορούσαν λόγω της συμμετοχής τους στα κοινωνικά δρώμενα (ως ενεργοί πολίτες) θα μπορούσαμε να έχουμε αποκτήσει πολύ εύκολα και αξιώματα και καρέκλες.

Είμαστε -και πρέπει να το πιστεύουμε βαθιά μέσα μας - εκπρόσωποι μιας νέας κουλτούρας που διαμορφώνεται σιγά-σιγά και στην ελληνική κοινωνία, αντιλαμβανόμαστε το ρόλο και τις ευθύνες μας στο να αλλάξουν τα πράγματα, έχουμε μια αξιοπρέπεια και ένα σύστημα αξιών που διαφέρει σημαντικά από το κυρίαρχο σήμερα μοντέλο κυνισμού και ατομικού βολέματος. Δεν είμαστε ούτε λιγούρια της εξουσίας και του βολέματος ούτε είρωνες και αφ’ υψηλού επικριτές των πάντων που δε θέλουν να βρέξουν τα πόδια τους στην πολιτική θάλασσα.
Και βέβαια ας δώσουμε από Σεπτέμβρη μεγαλύτερο βάρος στο να μπορέσουμε πράγματι να εκπροσωπηθούμε στην ελληνική και την ευρωπαϊκή Βουλή στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, να συσπειρώσουμε άμεσα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό από τις ζωντανές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα των τοπικών κοινωνιών και της κοινωνίας των πολιτών. Το 2009 θα πρέπει να γίνει πράσινο!